ବିଦଗ୍ଧ ଚିନ୍ତାମଣି

କୃଷ୍ଣଙ୍କର ବାଳ ପୌଗଣ୍ଡ ଲୀଳା

ରାଗ-ମଙ୍ଗଳ

(ଆଦ୍ୟ ଯମକ, ସଙ୍ଗମ ତିଆରି ବାଣୀ)

ଧୀରେ ଧୀରେ ଶୁଣ ଏ ଉତ୍ତାରୁ ଚରିତ।

ପୁଣ୍ୟ ପୁଣ୍ୟଜନେ କଲେ ସଂସାରୁ ହତ।୧।

ମହୀ ମହୀଶଙ୍କ ତାପ ଅମାପ ହେଲା।

ନାଗନାଗରେ ଅବନୀ ବୁହା ନଗଲା।୨।

ପର ପରଜାଙ୍କ ବିତ୍ତ ହରିଲେ ବଳେ।

ସୁର ସୁର ଦ୍ୱେଷ-ତ୍ରାସେ ବିରସ ହେଲେ।୩।

ନରଙ୍କ ନରକ ଅତିଶୟ ହୋଇଲା ।

ତପ ତପବନ୍ତଙ୍କର ଥୟ ନୋହିଲା ।୪।

ବିଧିରେ ବିଧିରେ ମୁନି ଯାଇଁ କହିଲେ।

ଅସୁର ଅସୁର ଦର୍ପେ ଦେବେ ତ ହେଲେ।୫।

ଲୋକେ ଲୋକେଶ ଯେ ଦୟାକରି ବିଚାରି

ସର୍ବ ସର୍ବସୁର ମୁନି ଘେନି ବାହାରି ।୬।

ଚିତ୍ତେ ଚିନ୍ତେ କ୍ଷୀରସିନ୍ଧୁ ତୀରେ ବିଧାତା

ହର ହରଷରେ ହରି ସକଳ ଚିନ୍ତା।୭।

ଅନନ୍ତ ଅନନ୍ତ ଶୟନରେ ତା ଜାଣି

ଲୋକେ ଲୋକେ ଜନମି ତାରିବି ମୁଁ ପୁଣି।୮।

ନିଦରେ ନିଦରେ ଥାଅ, ବିଧିରେ କହି

ସିତା ସିତାଙ୍ଗଜ ରୋମ ଦେଲେ ଯେ ତହିଁ।୯।

ବ୍ରହ୍ମା ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡକରତା ଆଦେଶ ପାଇ

ଚିତ୍ତେ ଚିନ୍ତେ ଏରୂପେ ଜନ୍ମିବେ ଗୋସାଇଁ।୧୦।

ସୁମନସେ ସୁମନସେ ବିଧାତା ହୋଇ

ଦର ଦରଧର ବିନାଶିବେ ବୋଲାଇ।୧୧।

ଅରି ଅରି ଧରି ହରି କରିବେ ନାଶ

ଶ୍ରବଣେ ଶ୍ରବଣେ ସୁର ମୁନିଏ ତୋଷ।୧୨।

ଜୟ ଜୟ କହି ନିଜ ପରକୁ ଗଲେ

ସାତ୍ୱତ ସାତ୍ୱତ କୁଳେ ଜାତ ଇଚ୍ଛିଲେ ।୧୩।

ଦେବକୀ ଦେବକିନ୍ନରେ ତାରଣ ପାଇଁ

ଜନ ନିବାସ ଜନନୀବାସକୁ ଧ୍ୟାୟି।୧୪।

ଲୋକେ ଲୋକେ ଜନ୍ମବାଦ ପ୍ରକାଶ କରି

ଧରାଧରା ଜାତ ମାତା ଧରାର ପୁରୀ।୧୫।

ଜନଙ୍କ ଜନଙ୍କ ନଜାଣିମାରେ ନେଇ

ଗୋପେ ଗୋପ୍ୟ ନନ୍ଦଘରେ ବହନ ଥୋଇ।୧୬।

ନନ୍ଦନନ୍ଦନ ଯେ ମାୟା ଆଶ୍ରିତ ହୋଇ

ଜାତ ଯାତନାକୁ ଥିଲେ ସ୍ୱହିତେ ପାଇ।୧୭।

ଅଙ୍ଗ ଅଙ୍ଗ ଘନ ବିଦ୍ୟୁ ପ୍ରାୟେ ମିଶିଲା

ପରପରମାତ୍ମାରେ କି ଜୀବ ପଶିଲା।୧୮।

ଶକ୍ତି ଶକ୍ତିବନ୍ତ ତାତେ ପାଲଟ ଦେଲେ

ମାୟା ମାୟାରେ ତା’ ବସୁଦେବ ଯେ ନେଲେ।୧୯।

କଂସ କଷଣ ବିହିଲା ପ୍ରାତେ ତା ଜାଣି

ଖରେ ଖରେ ଅନ୍ତର୍ଦ୍ଧାନ ସେ ଠାକୁରାଣୀ।୨୦।

ଅରି ଅରିଧର ତୋର ଜାତ ଭୂ-ଲୋକେ

ଜୀବ ଯିବ ଦୁଷ୍ଟଙ୍କର ଶୂନ୍ୟରେ ଡାକେ।୨୧।

ଶ୍ରବଣେ ଶ୍ରବଣେ କଂସ ଦେବୀ ଭାରତୀ

ବୁଦ୍ଧି ବୃଦ୍ଧି ବିଷ୍ଣୁବାଦେ କଲା ସେ ନିତି।୨୨।

ବଳଭଦ୍ର ବଳଭଦ୍ର ରୋହିଣୀ –ସୁତ

ଅନନ୍ତ ଅନନ୍ତମୂର୍ତ୍ତି ଆଗହୁଁ ଖ୍ୟାତ।୨୩।

କୃଷ୍ଣ କୃଷ୍ଣ ମୂର୍ତ୍ତି ଧରି ପୁଣି ଜନ୍ମିଲେ

ଯଶୋଦୟା ଯଶୋଦୟାକାରୀ ସେ ହେଲେ ।୨୪।

ସିତା ସିତାମ୍ବୁଜ ମୁଖ ଯୁଗଳ ଦେଖି

ଜନନୀ ଜନନିଚୟ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁଖୀ।୨୫।

ରାମ ରାମଶ୍ୟାମ ବାଳକାଳ ପାଳନ

ଶେଷ ଶେଷ କରିବେ କି କଲେ କଥନ।୨୬।

ଆନ ଆନନ୍ଦକୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ ଦେବାର ନୋହେ

ଜନ ଜନକ ଜନନୀ ମନକୁ ମୋହେ।୨୭।

ପୂତନାମା ପୂତନାମାରଣକୁ କଲେ

ଶକଟ ସଙ୍କଟରୁ ନିଶଙ୍କେ ତରିଲେ ।୨୮।

ତୃଣା ତୃଣାବଳୀ ପରି ହେଲା ବିନାଶ

ବତ୍ସା ବତ୍ସାରଖାଠାରେ ହୋଇଲା ନାଶ।୨୯।

ବକ-ବକତ୍ର ଚିରିଲେ ଦ୍ୱିଫାଳ କରି

ଅଘ ଅଘରଷର ତାଳୁ ବିଦାରି।୩୦।

ଯାମଳା ଯାମଳା ପୂର୍ବ ଶାପୁଁ ତରିଲା

ବୃଷ ବ୍ରୁଷଶ୍ରେୟେ ହରି ହସ୍ତରେ ମଲା।୩୧।

ଧେନୁକ ଧେନୁକପାଳ ତାଳାର୍ଥେ ନାଶି

ଫୁଟି ଫୁଟିଲାର ପରି ନାଶିଲା କେଶୀ।୩୨।

କାଳୀ କାଳିଆ ଚରଣେ ଦଳି ହୋଇଲା

ଧର ଧରଣରେ ଇନ୍ଦ୍ର ବାଦେ ହାରିଲା।୩୩।

ବିଧୀରେ ବିଧୀରେ ବତ୍ସା ହରଣେ ଗଞ୍ଜି

ଗୋକୁଳ ଗୋକୁଳ ସୁତ ହୋଇଣ ରଞ୍ଜି ।୩୪।

କଦମ୍ବ କଦମ୍ବ ତଳେ ନାସିଲେ ରାମ

କନ୍ଦରେ କନ୍ଦରେ ଚାପ କଲେ ଯେ ସମ ।୩୫।

ବ୍ୟୋସ ବ୍ୟୋମ ପଥେ ନେଉଁ ମୁଥରେ ମାରି

ପ୍ରଳମ୍ବ ପ୍ରଳମ୍ବ କେଶ ଧରି ସିଂହାରି।୩୬।

ନନ୍ଦ ନନ୍ଦକ ଧାରଣ ବନ୍ଦିରୁ ତାରି

ଜାତବେଦ ଜାତବେଦ ଗର୍ଭେ ସଂହରି।୩୭।

ମହୀ ମହିମାକୁ ଦେଖି ହେଲା ହରଷ

ଗଣେଷ ଗଣେଶରେ ସେ ହେବ କି ଶେଷ।୩୮।

ହେଲା ହେଳାରେ ଏମାନ ବାଲ୍ୟ ପୌଗଣ୍ଡେ

କବି କବି ହେଲେ କହି ନୋହିବ ତୁଣ୍ଡେ।୩୯।

ନ ବରଷେ ନବରସେ ବଳିଲା ମନ

ଆର ଆର ଛାନ୍ଦେ ତା ଶୁଣିମେ ସୁଜନ।୪୦।

ବିଦଗ୍‌ଧ ବିଦଗ୍‌ଧ ଚିନ୍ତାମଣି ଏ

ଶ୍ୟାମ ସାମନ୍ତସିଂହାର କରଇ ଲୟେ।୪୧।

ନବ କିଶୋର ବୟ ଆଗତରେ।

ଶୋଭା ବିଚେଷ୍ଟା ବାହାର ଭିତରେ।

ଦୀପ୍ତିବନ୍ତ ହେଲେ ସ୍ଥାନ ଅନ୍ତରେ ସେ ।

ଘେନ ଧୀବନ୍ତେ ଚିତ୍ତରେ ହେ।

କ୍ରମେ କ୍ରମେ ଦିନୁ ଦିନୁ ଅନୁଆନ

ରୀତି ଖ୍ୟାତି ଅତିତରେ ଯେ।୧।

ଇନ୍ଦ୍ରନୀଳମଣି ଝଳି ଦର୍ପଣ ।

ଯୋଖ କରିବା ଯେବେ ପଣ ପଣ।

ତେବେ କାହାର କାନ୍ତି ବଡ଼ପଣ ।

ହାରି କାନ୍ତକି ହେବ ସମର୍ପଣ ସେ।

ତହିଁ ଲାବଣ୍ୟ ରୋପଣ ଯେ।

ଚିତ୍ରଭଙ୍ଗୀ ମାନ ଗାତ୍ର ସଙ୍ଗୀ ହେଲେ

ମୂର୍ତ୍ତିବନ୍ତରେ ଆପଣ ଯେ।୨।

ସଂସାର-କାନ୍ତି ସାରକୁ ଆଣିଲା ।

ଅମୃତ ମିଶାଇ ବାଟି ଛାଣିଲା ।

ବିହି ମୂରତିକି ନିର୍ମାଣିଲା ।

ମର୍କତ –ରସାଣରେ ରସାଣିଲା ଯେ।

ଉପମା ସୃଷ୍ଟି ଜିଣିଲା ଯେ।

ମୋହନ ମନ୍ତ୍ରରେ ଜୀବନ୍ୟାସ

କରି ସାର ସଂସାରେ ଗଣିଲା ଯେ।୩।

ଦେଖିବ ଯେବେ ସେ ଶୋଭା ମୂରତି ।

ଶିବଙ୍କୁ ପ୍ରଂଶସା କରିବ ରତି ।

ପତି ନିନ୍ଦା କଲେ ପରବରତା ।

ମୋ ଛାତି ହୁଅନ୍ତା ସିନା କରତି ସେ ।

ଅନାଇ ପତି ବରତୀ ଯେ।

ଆରତି ହୋଇ କେ ସୁରତି ଇଚ୍ଛାରେ

କରିବ ନାହିଁ ପୀରତ ଯେ।୪।

କଳା କମଳ ମର୍କତ ଆରଶି।

ଆନନ ମନ ନିଏ ଆକରଷି

ଦେଇ ନପାରି ଉପମା ଭରସି।

ଭଙ୍ଗୀରେ ଯୋଗିମନ ଯିବ ରସି ସେ।

ସ୍ମିତ-ସୁଧାକୁ ବରଷି ଯେ।

ଭରି ଘନରସ ଉଛୁଳାଇ ଦେଲେ

ନାଗରୀ ହୃଦ- ସରସୀ ଯେ।୫।

କ୍ରମେ ବଢନ୍ତେ ସୁଷମା-ତରଙ୍ଗ।

ଆଶ୍ରୟ କଲେ ଆସି ନାନାରଙ୍ଗ।

ଲକ୍ଷଣ ଚଞ୍ଚଳେ ଜିଣେ କୁରଙ୍ଗ।

ମଦ ବିଘୂର୍ଣ୍ଣିତ ଅଳପ ରଙ୍ଗ ସେ ।

ଭ୍ରୂଲତା କାମ ସାରଙ୍ଗ ଯେ।

ଇଙ୍ଗିତ ଭଙ୍ଗିମା ପ୍ରସଙ୍ଗେ ନାଚଇ

ଗଞ୍ଜିବା ପାଇଁ ସାରଙ୍ଗ ଯେ।୬।

ଗତି ମତିରୁ ଚଞ୍ଚଳ ଅଧୀରେ।

ପଳାଇ ରହିଲେ ନେତ୍ର ବିଧିରେ

ବ୍ରୀଡ଼ା ବିଚାରେ ରହିଲେ ବିଧିରେ।

ସୁରସକୁ ମନ ଭଜିଲା ଧୀରେ ସେ।

ନୋହେ ରଚନା ବିଧିରେ ଯେ।

ସମସ୍ତ ଭଙ୍ଗିମା ଗୁଣ ସାର୍ଥ ହେଲେ

ରହି ଆପଣା ସିଦ୍ଧିରେ ଯେ।୭।

ଯା ଶୋଭା ଭଙ୍ଗିମା ନେତ୍ର ପଥରେ।

ପଡ଼ିଗଲା ବିଶ୍ୱସୃକର ଥରେ ।

ଅନାୟତ୍ତରେ ହୃଦୟ ଥରେ ।

ଅବିଧି ବିଧି ରଚିଲା ଏ ଥରେ ସେ।

ଦ୍ରବିତ ହେଲେ ପଥରେ ଯେ।

ଗଉତମ କଲେ ଉତ୍ତମ ଏ ବାଞ୍ଛା

ଦେଲା ଅମର ନାଥରେ ଯେ ।୮।

ବାଳକାଳ-ରୀତି କ୍ରମେ ହଟିଲା।

ବାଳକ ସଙ୍ଗରୁ ମତି ତୁଟିଲା ।

ସମବୟା ସଖା ପ୍ରୀତି ଘଟିଲା ।

ଚାତୁରୀ କଥାମାନ ପ୍ରକଟିଲା ସେ।

କାମ ଚେଷ୍ଟା ଚହଟିଲା ଯେ।

ପତିବ୍ରତୀ –ମତି-ଧୃତି –ସମ୍ପତ୍ତିକି

ସମୂଳ କରି ଲୁଟିଲା ଯେ।୯।

କୈଶୋର ଗୁରୁ ଯେ ଭଙ୍ଗିମାବାର ।

ନିତି ନିତି କଲା ଶିଖାଇବାର।

ଇଙ୍ଗିତ ରଙ୍ଗେ ନେତ୍ର ଠାରିବାର।

ମନ୍ଦହାସରେ ଭାଷା କହିବାର ସେ।

ପ୍ରୀତି ଗୀତ ଗାଇବାର ଯେ।

ମତ୍ତବୃଷଗତି ଗଜଗତିମତି ହେଲା

ସତ ମୋହିବାର ଯେ।୧୦।

ସ୍ନେହ ବଳିଲା ତନୁ ଯତନରେ।

ଭୂଷା ମଣ୍ଡନ ହେଲେ ରତନରେ ।

ଚୂଡ଼ା ସଜଡ଼ା ଦିବ୍ୟ ସୁମନରେ ।

ରସିଲେ ରଙ୍ଗ ପୀତବସନରେ ସେ ।

ମନ ପାନ –ଚନ୍ଦନରେ ଯେ।

ସଙ୍ଗୀ ସଙ୍ଗରେ ସଙ୍ଗୀତ ପ୍ରସଙ୍ଗରେ

ଲୋଭ ଜାତ ସୁମନରେ ଯେ।୧୧।

ନବ ଯୁବତୀ –ପ୍ରେମ ଲମ୍ପଟରେ ।

ଛାତି ଫୁଲାଇ ଚାଲନ୍ତି ବାଟରେ।

କାହା ମନକୁ ହରନ୍ତି ନାଟରେ ।

କଣ୍ଡୁର ବୋଳନ୍ତି କାହା ଲାଟରେ।

ଜଗନ୍ତି ଜଳ ଘାଟରେ ଯେ।

ସୁନ୍ଦର ପୁରନ୍ଦର ଦିନ ହରନ୍ତି

ଆକଟରୁ କପଟରେ ଯେ ।୧୨।

ଭଙ୍ଗୀ ଭଙ୍ଗୀ-

ଭଙ୍ଗୀ ବିଷୟରେ କୃଷ୍ଣ ଗଣ୍ଠିଆ।

କାହା କଟିସ୍ଥିତ ଦେଖି ମାଠିଆ।

ବୋଲନ୍ତି ବନ୍ଧୁ ମୁଁ ତୋହେ ବେଠିଆ ।

ପାଣି ଆଣିବାକୁ ମୋତେ ପଠିଆ ।

ଶୁଣି ଗୋପୀ ହୋଇ ଠିଆ ଯେ।

ହସିଲା, ଭାଷିଲା, ବଢିଲାକୁ କାହ୍ନୁ

ହେଲୁ ଏଡ଼େ ଅପାଠିଆରେ।୧୩।

ଜଗି ଦଧି ବିକିଯିବା ବାଟକୁ।

ଗୋପୀଙ୍କି ମାଗନ୍ତି ଦିଅ ଘାଟକୁ।

ନେବି ମୁଁ ତନୁ ତନୁ ପୁରଟକୁ।

ଏତେ କହି ଯାଇଁ ଧରୁଁ ପଟକୁ ସେ ।

କେ ବୋଲେ ଏତେ ଲଟକୁ ସେ ।

ସଜନି କହ, ଗୋ-ରସ ଦେବା, ବାଟ

ଛାଡ଼ୁ, ଏ, ଯିବା ହାଟକୁ ଗୋ।୧୪।

ଭଙ୍ଗୀ ଛଳ-

କେ ତହିଁ ବୋଲେ କରି ଆକଟକୁ।

ଜାଣି ନାହିଁ କି ଏ କଂସ ରାଟକୁ।

କେ ବୋଲେ ବୁଝିବା କାଲି ନାଟକୁ।

ଶୁଖାଇବେ ମାତା ହାତେ ଛାଟକୁ ସେ।

କେ ବୋଲେ ନନ୍ଦ ଚାଟକୁ ଯେ।

ମୂର୍ଚ୍ଛିଲେ ଏ ଗୋପେ କେଉଁ ଗୋପୀ

ପୁଣି ରଖି ପାରିବ ଘଟକୁ ସେ ।୧୫।

ଔଦାର୍ଯ୍ୟ ଭଙ୍ଗୀ –

କେ ବୋଲେ କି କହୁଛ ଏ ବିଟକୁ ।

ମୁହିଁ ନ ଲଗାଅ କେହି ଧୁଟକୁ।

ଭଲ ବୁଝିଛ କି ଏହି ଖଣ୍ଟକୁ ।

ଜାଣି ନାହିଁ ତ ତାହା କପଟକୁ ସେ ।

ନେଳା ପୂତନା ଘଟକୁ ଯେ।

ନାରୀ ନାଶିବାକୁ ଆସିଛି ମହୀକି

ବାନ୍ଧି ସେହ୍ନା ମୁକୁଟକୁ ଯେ।୧୬।

କରରେ ଦେଇ କର ପଇଠିକି।

କହୁଛନ୍ତି କାହ୍ନୁ କେଉଁ ପେଣ୍ଠୀକି।

ତୁ ମୋର ସମାନ ହୃଦ କଣ୍ଠିକି ।

ମନେ ନ ରଖିବୁ କଥା ଗଣ୍ଠିକି ସେ।

ମୋ ଜାନୁ ବଇଠିକି ଯେ ।

ଦେଲି, ବିଜେକର ମହାଦେବି,

ମୋର ନଦିଅ ଲାଜେ ପିଠିକି ଯେ ।୧୭।

ସ୍ନେହଭଙ୍ଗୀ-

କେଉଁ ଗୋପୀ କହେ ମୁହଁ ହଲାଇ ।

କି କହୁଛୁ କାହ୍ନୁ ଛାତି ଫୁଲାଇ।

ବଡ଼ପଣ ଦେବୁଁ ସିନା ଭୁଲାଇ।

ତନୁଦାନମାଗୁ ନେତ୍ର ବୁଲାଇ ସେ।

ମଲେ ତ ଆମ୍ଭେ ମଲାଇଁ ହେ।

ଜୀବ ଥିଲେ ଦେଖାଯିବ ଗୋପୀ ପାଦ

ମୁଦିରେ ନେବେ ମୂଲାଇ ଯେ ।୧୮।

ଗର୍ବଭଙ୍ଗୀ-

କେ କହଇ ହରି ତୋର ବଡ଼ାଇ।

ରାଜା ଆଗେ କହି ଦେବୁଁ ଛଡ଼ାଇ।

ନନ୍ଦର ସମ୍ପତ୍ତି ଦେବୁଁ ଉଡ଼ାଇ।

ଦେବୁଁ ଗର୍ବେଶ୍ୱର ପଣ ବୁଡ଼ାଇ ସେ।

ମନ୍ଦିର ଦେବୁଁ ତଡ଼ାଇ ଯେ।

ଏଡ଼େ ଗରବ ଗୋପୀଙ୍କି ଘାଟ

ମାଗୁ ନନ୍ଦର ଗୋରୁ ଅଡ଼ାଇ ଯେ।୧୯।

ତର୍ଜନାଭଙ୍ଗୀ –

ଯେବେ ପରାଣ ଥିବ ପିଣ୍ଡରେ ।

ଆଉ ଦିନେ ନ ଯିବୁଁ ଦାଣ୍ଡରେ

କେଉଁ ପ୍ରୟୋଜନ ଏତେ ଦଣ୍ଡରେ ।

ଚାଲ ଗୋ ବାହୁଡ଼ି ଯିବା ଚାଣ୍ଡରେ ସେ।

ମାତିଛି ଫୁଲ କାଣ୍ଡରେ ଗୋ

ଚଣ୍ଡ ହୋଇ ଦେଖ ବିଖଣ୍ଡ କହୁଛି

ମଧୁର ନାହିଁ ତୁଣ୍ଡରେ ଗୋ ।୨୦।

ବିରକ୍ତି ଭଙ୍ଗୀ ଉକ୍ତି-

କୃଷ୍ଣ କହନ୍ତି ଯେ କରି ତର୍ଜନା।

ଏ ରୂପେ କେହି ଯେ ଆଉ ଗର୍ଜନା।

କୂଟ କପଟ ବଚନ ସର୍ଜନା।

ଆପଣା ଇଚ୍ଛାରେ ଦଣ୍ଡ ଅର୍ଜନା ସେ।

ମାନ ମହତ ବର୍ଜନା ଗୋ

ଅନ୍ୟାୟ କାହାର,ମାର ନୃପବର

ଛାମୁର ହେଉ ମାର୍ଜନା ଗୋ।।୨୧।

ଶୁଣି ଗୋପୀ ବଂଶ ହେଲେ ହରଷ।

ହୃଦରେ ପୂରିଲା ପ୍ରେମ-ସୁରସ।

ବୋଇଲେ ବିକି ଆସିବୁଁ ଗୋ-ରସ ।

ଦେଖି ଯାଉଥିବୁଁ ମୁଖ ସାରସ ସେ।

ବଢାଇଲନିତ ରସ ଯେ।

ତୁମ୍ଭ ବାଞ୍ଛା ପ୍ରତିବିମ୍ବିକାକୁ ଆମ୍ଭ

ହୃଦ ହେଲା ଆଦରଶ ଯେ ।୨୨।

ଲାଳସା ଭଙ୍ଗୀ ଉକ୍ତି-

କୃଷ୍ଣ ଧଇଲେ ଯେ ଗୋପୀଙ୍କ କର।

ବୋଇଲେ ମୁଁ ତୁମ୍ଭ କିଣାକିଙ୍କର ।

କର-ସାରେଣୀ ପରା ମୋତେ କର।

ସମାନ ମୁହିଁ ପଦ –ଯାବକର ସେ ।

ତୁମ୍ଭ ବଚନ ଶାକର ଯେ।

ବିନା ମୋ କାମନା ଆଉ ନାହିଁ

ବନ୍ଧୁ ଛୁଉଁଛି କୁଚ-ଶଙ୍କର ଯେ ।୨୩।

ଦୈନ୍ୟ ଭଙ୍ଗୀ ଉକ୍ତି-

ପରସ୍ପରେ ଏହି ରୂପ କହିଲେ।

ହସି ଗୋପୀ ବକ୍ର ନେତ୍ରେ ଚାହିଁଲେ।

ଜଗତ ମୋହନ ମନ ମୋହିଲେ ।

ଗୋପୀଙ୍କ ହୃଦରେ କୃଷ୍ଣ ରହିଲେ ସେ ।

ପ୍ରୀତି ଆରମ୍ଭ ପହିଲେ ଯେ।

ଭାବ ସନ୍ଧାନ ବିଧାନ ବରଧନ

ମାନସେ ଜାଗି ରହିଲେ ଯେ।୨୪।

ଦିନୁ ଦିନୁ ବଢାଇଲ ପୀରତି ।

ହଟ ନାଟ କାହିଁ କେତେ କରନ୍ତି।

ସେ ନଗ୍ରରେ ଯେତେ ପତି ବିରତୀ।

ତାହାଙ୍କର ମନ ହେଲା ଆରତି ସେ

ଧରି ନୋହିଲା ଧିରତି ଯେ।

ଲାଜ ଦୂରକଲେ ରତି ପତି ନିତି

ଛାତି ଦେବାରୁ କରତି ଯେ।୨୫।

କେବେ କୃଷ୍ଣ କାହା ପୁରେ ପଶନ୍ତି।

କେବେ ଗୋପୀ କେଉଁଠାକୁ ଆସନ୍ତି।

କେ କାହାଠାକୁ ଯେ ଦୂତୀ ପେଷନ୍ତି।

କେ କାହାର ଗୁଣ ଗଣ ଘୋଷନ୍ତି ସେ।

କେ କଣ୍ଟ ଜଗି ବସନ୍ତି ଯେ ।

ଆସନ୍ତି ରସନ୍ତି ମିଶନ୍ତି ଭାଷନ୍ତି

ହସନ୍ତି ରସେ ଭାଷନ୍ତି ଯେ ।୨୬।

ବ୍ରହ୍ମା ଶିବ ପରିଜନ ଯାହାର।

ସେ କରନ୍ତି ନାନାରଙ୍ଗେ ବିହାର।

ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ମୋର କୋଟି ଜୁହାର।

ଧୀର ଜନଙ୍କ ହୃଦୟ-ହାର ସେ।

ବୋଲେ ସମାନ୍ତ ସିଂହାର ଯେ।

କୃଷ୍ଣ ଲୀଳା ଗୀତ ଶୁଣିଲେ ମନକୁ

ହରିବ ନାହିଁ କାହାର ଯେ।୨୭।

ରାଗ-କଲ୍ୟାଣ ଆହାରୀ

ଧୀରେ ଘେନ ରାଧା ଜନ୍ମାଦି ଉତ୍ସବ,

ତତ୍ତ୍ୱ ସାଧୁଶାସ୍ତ୍ରେ ଖୋଜିବ

ବୃଷଭାନୁ ଭାନୁବଂଶୀରାଜ ହେଜ,

ଦୁନୁଜ କଂସରେ ବିଭାବ।

ଅବନ୍ତୀ, ତେଜି ଗୋକୁଳ ଯାବଟରେ

ରହି ନନ୍ଦାସ୍ପଦେ ଗୋକୁଳ ସମ୍ପଦେ,

ବୁତ୍ତି କଳ୍ପିତ ନୂତନରେ।୧।

ତାଙ୍କ ମହିଷୀ କୀର୍ତ୍ତିଦା ନାମ,

ରସି ଶ୍ରୀ ଗୋପେଶ୍ୱର ସେବା ଫଳେ

ଉଦର କ୍ଷୀର ସାଗରରୁ ପରମା

ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀକି ଜାତ କଲେ।

ଦୁର୍ବାସା, ଜାତକ ବିଧି ସିନ୍ଧିବନ୍ତ

ର ରଶ୍ମିରସ, ଅଗ୍ନିବୀଜ ଅଧିକା

ଘେନି ରାଧିକା ନ ଦେଲେ ତ ।୨।

ଶ୍ରୀମତ ଉନ୍ନତ ଜାଣି ପୂର୍ଣ୍ଣମାସୀ

ଶ୍ରୀମତୀ ନାମ ପୁଣି ଦେଲେ

ବୃନ୍ଦା ବୃନ୍ଦାବନେଶ୍ୱରୀ ସାର୍ଥ କରି

ନାମ କଳ୍ପିତ ବିଚାରିଲେ।

ଜନକ, ରସି ରସବତୀ ବୋଇଲେ

ଜନନୀ ବିନୋଦିନୀ ବାମ ବିନୋଦ

ଭାବ ଆନନ୍ଦେ ଦତ୍ତ କଲେ ।୩।

ତ୍ରିରାତ୍ର ନେତ୍ର ବିମୁଦ୍ରିତ ହେବାରେ

ଜନକ ଜନନୀ ବିରସ

ଜାଣି ପୂର୍ଣ୍ଣମାସୀ ଆସି ଯଶୋଦାଙ୍କୁ

ଘେନାଇ ହେଲେ ପରବେଶ।

କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ, କାଖରେ ଘେନି ନନ୍ଦ ରାଣୀ

ବିଲୋକନ୍ତେ, ବିଲୋକିଲେ, କୃଷ୍ଣ

ମୁଖ ପ୍ରଥମେ ଶୁଭ ସୁଲକ୍ଷଣୀ।୪।

କୃଷ୍ଣ-ସର୍ବେନ୍ଦ୍ରିୟ ଆହ୍ଲାଦିନୀ

ସର୍ବେନ୍ଦ୍ରିୟ ଆନନ୍ଦ ବରଧନ

କୃଷ୍ଣ-ଅଧରାମୃତ କ୍ଷୀର ପ୍ରଥମେ

ଯଶୋଦା କରାଇଲେ ପାନ।

ଏକଥା,ସନ୍ଧନୀ କଳାପ –ସମ୍ମତି

ଜନକ ଜନନୀ ସେହି ଦିନୁଦିନୁ

ଆନନ୍ଦ କଲେ ମତି।୫।

ବାଲ୍ୟଶୋଭା ବର୍ଣ୍ଣନା-

ସୁରଙ୍ଗ ବାଙ୍କିଆରେ ରଙ୍ଗା-ଦୋଳନ

ଶୋଭନ ଏସନ ମାନଇ

ପହୁଡ଼ି ରମା ଉମା ମୂର୍ତ୍ତିକି ଚାରୁ

-ପ୍ରବାଳ-ପଲଙ୍କେ ଅଛଇ?

ଲାଳନା, ପାଳନା ଦିନୁ ଦିନ ପାଇ

କଳାନିଧି କଳାବୃଦ୍ଧି ବିଧି

ରସନିଧି ସୁଷମା ବିରାଜଇ।୬।

ଅଗୁଳି ଅଙ୍ଗୁଳି ଧରି ଚାଲିବାର

ବାଡ଼ ଆଉଜା ଶୋଭା ଚାହିଁ

ରତି-ପତି-ମତି କଳ୍ପିଲା ଜଗତ

ଏହା ସାହାରେ ଦେବି ମୋହି।

ଶଙ୍କର, ଜିଣିମାରେ କେତେ ମାତର।

ହରିମନ ହରିବାକୁ ଏ

ଅମୋହ ଅସ୍ତ୍ର କି ଧାତାର।୭।

କାଛରେ ଇଚ୍ଛଲ ତୁଚ୍ଛ କ୍ଷଣକରେ

କରେ ଧୂଳି ଗାତ୍ର ମଣ୍ଡନ

ଗୋରଜ ପତନ କେତକୀ ଯତନ

ଶୋଭାକୁ କରଇ ଦଣ୍ଡନ।

ଶ୍ରୀମୁଖୁ, ସ୍ୱେଦ ଜନିତେ କି ସୁନ୍ଦର

ମୃଗାଙ୍କ-ଅଙ୍କରୁ ଅମୃତ ବିନ୍ଦୁକି

ପ୍ରତି ରୋମାଦ୍‌ଗମେ ପ୍ରଚାର।୮।

ପଞ୍ଚ ସଂବତ୍ସରେ ବିଦ୍ୟା ଆଦ୍ୟରମ୍ଭା

ଦମ୍ଭ କୁମ୍ଭ ଭଙ୍ଗୀ ଆଚରି

ଅସମା ନବସମାରେ ସମାପତ

ସମସ୍ତ କଲା ହେତୁ କରି।

ବିଦ୍ୟାକି ? ସ୍ୱୟଂସିଦ୍ଧ ମହାବିଦ୍ୟା ସେ

ବାଣୀ ଋଣୀ ହୋଇଥିଲେ ପୁଣି ଗୁଣି

ହୋଇଲେ ସକଳେ ମାନସେ ।୯।

ବୟଃ-ସନ୍ଧି ବର୍ଣ୍ଣନା-

ରୋହିଣୀ ଗଉରୀ ବୟ ଅତିକ୍ରମି

କନ୍ୟା ସନ୍ଧିକାଳ ହୋଇଲା

ବିଶ୍ୱକର୍ମା ସିଦ୍ଧି ପାଇ ରସନିଧି

ମୂର୍ତ୍ତି ମଦନ ସଜାଡ଼ିଲା

କୁମାରୀ, ପ୍ରୀତି ସୁକୁମାରୀ ତେଜିଲା

ପରିହାସୀ ସମବୟସୀ ରସିବା

ଆସି ମାନସରେ ମିଲିଲା।୧୦।

ଅତିଶୟୋକ୍ତି-

ସୁମତି –ଗତିରୁ ଅତି ଚଞ୍ଚଳତା

ଦୃଗଞ୍ଚଳକୁ ଆଶ୍ରେ କଲା

କଟି ଉନ୍ନତି ପ୍ରକଟି ଭୀରୁ ଚାରୁ

ଉରୁ ଗୁରୁତା ବଢାଇଲା।

ଅତୁଳା, ପିତୁଳା ଲୀଳା-ସ୍ନେହ ତେଜି

ସମ୍ବନ୍ଧ ବନ୍ଧ ପଟଳରେ ନିର୍ବନ୍ଧ ସେ

କାନ୍ତେ ଏକାନ୍ତେ ନିମଜ୍ଜି ।୧୧।

ହରଧର ରଜତର ଦେଖି ମାର

ପର ପରଶଂସା ନସହି

କନକ ମଞ୍ଜୁଳ ଶଇଳ ଯୁଗଳ

କି ସାର ଉର ଦେଶେ ବିହି।

ବଢାଏ, କ୍ରମେ କ୍ରମେ ତାର ଉନ୍ନତ

ମଦନ ମୋହନ ମିଶି ବେନି ଜନ

ସଦନ ତହିଁ କଲେ ସତ ।୧୨।

କି କାମ ପ୍ରେମ ହେମ ଚିତ୍ରଲ୍‌ତାରେ

ଶ୍ରୀଫଳ ଯୁଗ ଫଳାଇଲା।

ରତି-ପତି-ପ୍ରୀତି ଯୋଗସାଧନେ

କି ଉଟଜଯୁଗ ସରଜିଲା?

ସୁରତ-ରଙ୍ଗିଣୀ ରସାଗମନରେ

କି ମେରୁ ପର୍ବତ ଗୁରୁ ଐରାବତ

ଭେଦରେ ବଢନ୍ତି ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱରେ।୧୩।

ସ୍ତନ ଉନ୍ନତ ଚକ୍ରବାଡ଼ ସୀମାକୁ ନେତ୍ର

କମଳ ନ ବଳିଲା

ତରୁଣ ଅରୁଣ-ଚରଣ ଯୁଗଳ

ଆଲୋକର ଯୋଗ ନୋହିଲା।

ରୋମାଳୀ, କଳି କୁଚ କରି ଶିକଳୀ।

କି କଳୀ କୁଣ୍ଡଳୀ ନାଭିବିଳେ ପଶେ

ସ୍ତନେ ପେଟିକାରୁ ନିକିଳି ।୧୪।

ଉପମାମାନେ ଅପମାନେ ପଡ଼ିଲେ

ସୁଷମା ସମ ନୋହିବାରେ

ରମା ଉମା ରତି ବାଣୀ ଆଣି

ଖ୍ୟାତି ହୋଇଲା ନାମ ଆଭାସରେ।

କାନ୍ତିକି, ଅଲକ୍ଷରେ ତିକ୍ତ ଚମ୍ପକ

କେତକୀ କଣ୍ଟକୀ ଦୁର୍ଗ ଆଶ୍ରେ କଲା

ଅଗ୍ନିରେ ଦାହିଲା କନକ।୧୫।

ନୟନ ଆନନ ହାସବାସ ବାହୁ

କର ଚରଣ ଉଦରକୁ

ଉପମା ଆଭାସେ କବି ଛି ଛି

ଭାସେ ମନ ଘେନିଲା ବିମନକୁ।

ପଙ୍କଜ, ତପକୁ ସାଧି ବିଷମେ

ଜଳ ପ୍ରବଳରେ ବଳେ ବୁଡ଼ିମଲେ

ମାନରେ ଧନ୍ୟ କଲେ ହିମେ।୧୬।

ଆଜଯାଏ ଗଜ ମୁଖ ନ ଟେକନ୍ତି

ଲାଜମତିରେ ଗତି ଚାହିଁ

ମୁଖ-ସାନ୍ଦ୍ରକୁ ପୂର୍ଣ୍ଣଚନ୍ଦ୍ର ନ ଘଟି

ଘଟିଲା ଦେହ ଚିନ୍ତାବିହି।

କପାଳ, ତୁଳ ଅଧକରେ ନୋହିଲା।

ଦଣ୍ଡ ଦେଲା ଗଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ତ୍ରିଭାଗକୁ

ଦଳା ଚିବୁକ ଚାରିକଲା ।୧୭।

କଳାକରେ ରହି ହାସେ ଲାଜ

ବହି ପ୍ରପଦେ ଶରର ପଶିଲା

ହେବାପାଇଁ ଲକ୍ଷ ବୋଲାଇଲା

ନଖ ତେବେ ହେଁ ଛିକାର ପାଇଲା।

ସାଗରେ, ନିତି ଦିନ ଝାସ ଦିଆଇ

ନୋହିଲା ମରଣ ହୋଇଲା ସ୍ମରଣ

ସୁଧାପିଣ୍ଡ ହେଲି କି ପାଇଁ।୧୮।

ଉରୁବର ତୁଳା ସମେ ନୋହି

ତୁଳା କହଳୀ ଅନ୍ତସାର ଭିନ୍ନ

ଜାନୁ ଅନୁମାନ ଘେନୁଥାଇଁ

ସଂପଟକ ହୃଦୟ ହେଳା ଶୂନ୍ୟ।

ଅରୁଣ, ଅଧ ଋଣୀ ହୋଇବାରେ

ଦେଖାଇ ଦୀନତା କ୍ଷଣକେ ଆନତା

ମୂରତିକି କରେ ପ୍ରଖରେ ।୧୯।

ବିମ୍ବା ବିରାଗରେ ବଇରାଗୀ ବେଶ

ଧଇଲା ଭସ୍ମ ବିଲେପନେ

ବଳାଇ ମାନକୁ ଦଳାଇ ହୋଇଲା

ହିଙ୍ଗୁଳ ବଳିବା ଭାବନେ।

ଜବାତ,ଶିବା ସେବାକୁ ମୂଳକଲା।

ଆଉରଙ୍ଗମାନେ ବିଭଙ୍ଗ ଗୁମାନେ

କେ କାହିଁ ପଳାଇ ପଶିଲା।୨୦।

ସୁଧା,ବସୁଧା-ବିଶୁଦ୍ଧ ହାସ ଦେଖି

ବାସ ସ୍ୱର୍ଗେ କଲା ସଦ୍ରବେ

କର୍ପୂର ପୁରସ୍କାର କେତେ ମାତର

ତିକ୍ତଗୁଣ ବହେ ସ୍ୱଭାବେ।

କୁମୁଦ, ଜଳଦୁର୍ଗ ମଧ୍ୟେ ରହିଲା

ତୁଚ୍ଛ ପଉରୁଷ ସିନା କାଶ କୁଶ

ଜଳି ମିଳାଇ ଛିଡ଼ିଗଲା ।୨୧।

ଲୋକନ ବିଲୋକନେ ପଶି କାନନେ

ଚକିତ ଚଞ୍ଚଳ କୁରଙ୍ଗ

ଗଞ୍ଜନ ହୋଇ ଖଞ୍ଜନ ଗୁରୁ କଲା

ଲୋଭୀ ହୋଇ ଭଙ୍ଗୀ ପ୍ରସଙ୍ଗ।

ଚାହାଣୀ,ଦେଖି ମାର କଲା ସାୟକ

ଚାରୁ ଭୂରୁ ଦେଖି ନତ ଆମଞ୍ଚନେ

ହେଲା ଗୁଣବନ୍ତ କାର୍ମୁକ ।୨୨।

ଦର ଦର ଦରଶନରେ ବହଇ

ସୁକଣ୍ଠୀ ଗ୍ରୀବା ବିଲୋକନେ

ଦେବ ସେବା କଲା ସମାନ ନୋହିଲା

କରତାଇ ହେଲା ବହନେ।

ଦନ୍ତକୁ, ଚାହିଁ ହୀରା ଶାଣେ ବସିଲା

ମୋତି ହେଲା ଭେଦ ଦାଡ଼ିମ୍ବ

ବିପଦ ବିଶେଷ ହୃଦ ଫାଟିଗଲା ।୨୩।

ବୀଣା ପ୍ରବୀଣା ବାଣୀ ଶୁଣି ଲାଜରେ

ଖନା ପରାୟେ ସ୍ୱନ କଲା

ଲଭଲ୍ୟରେ ଶାରୀ ହାରୀ ବନେ ଗଲା,

ମଧୁରେ ପିକ ମୂକ ହେଲା।

ପାଟଳି, ପାଟଳି ଯାଏ ଶ୍ରୁତି ଦେଖି

ଚରମ ମନୋରମ ଚାହିଁ ଫଳକ

କମ୍ପେ ସ୍ୱନରେ କାଳେ ଲକ୍ଷି।୨୪।

ନାକଟେକ ଦେଖି ତିଳ ସୁମନସ

ମୋହିତ ମହୀତ ଭଜଇ

ତୂଣୀ ଗୁଣି ପୁଣି ଅଶରଣ ହୋଇ

ବୀରଙ୍କୁ ଶରଣ ହୁଅଇ।

ଏ ବିଧି, ଅବିଧିକି କଲେ ଉପମା

ପ୍ରେମାଧାମାରାମା ବାମା ନାମାଭାସେ

ଭାଳିଲେ ହେବ ପରା ବାମା।୨୫।

ପେଟି ଘଟିତକି ନିତମ୍ୱବିମ୍ବକୁ,

ବନ୍ଧନ ଲୋକରେ ଯାଉଛି

ମୃଦୁଳାକୁ ତୁଳା ନୋହି କରି ତୁଳା

ଦେହକୁ ପିଞ୍ଜାଇ ହେଉଛି।

ଅଶେଷ, ଶେଷରେ ତ ଶେଷ ନୋହିବ

କବି ଭାବି ହେଲେ ଏଥର ଆମ୍ଭର

ବଚନ ଅଳଂକୃତ ହେବ।୨୬।

ଅପ୍ରମିତ ମିତ ଦାସୀ ବିଗଣିତ

ମଧ୍ୟେ ଅନ୍ତରଙ୍ଗା ପ୍ରଭୃତି

ନକ୍ଷତ୍ର ନିଧି ସିଦ୍ଧିନାମା ପ୍ରସିଦ୍ଧି

ସଂଖ୍ୟାରେ ଏତିକି ଗଣନ୍ତି।

ତାଙ୍କର, ପାଞ୍ଚ ପ୍ରକାରରେ ବିଭଦେ

ଶାସ୍ତ୍ର ଅନୁମାନେ ଜାଣିମେ ସୁଜନେ

ଯେ ହେବ ତାପିନୀ ପ୍ରବିଦ ।୨୭।

କୃଷ୍ଣ ଶୋଭା ପ୍ରଭା ଦେଖି ଲୋଭା

ହୋଇ ସଭାରେ ରାଜନ ବିଚାରି

ସିନ୍ଧୁ ସମ୍ଭବା-ପରାଭବା-ବିଭାକୁ

ବିଭା କରିବା ମୂଳକରି।

ମହୀଶ,ମହିଷୀ ପୁରତେ କହିଲେ

ପୂର୍ବ ସନମତି ଚନ୍ଦ୍ରସେନ ମାତ ତୁଲେ ଅଛି,

ରାଣୀ ବୋଇଲେ।୨୮।

ସେ ପଦେ ହାସ୍ୟାସ୍ପଦ ରାଜା କରନ୍ତେ,

ଶୁଣି ଦୁର୍ବାସା ପୂର୍ଣ୍ଣମାସୀ

ଶାସ୍ତ୍ର ପ୍ରବର୍ତ୍ତାଇ ସେ ସତ୍ୟକୁ

ସ୍ଥାୟୀ ନିଜ ଶ୍ରେୟ ମନେ ମନାସି।

ଗୋବିନ୍ଦ, ପ୍ରେମ ସର୍ଜକ ବିଧି ଯେଣୁ

ପରକୀୟା ରସ ଉଲ୍ଲାସ ବିଶେଷ

ହେବାର ଭିଆଇଲେ ତେଣୁ।୨୯।

କିଶୋରୀ ରତନ ନୂତନ ଯତନ

ସୁଷମା ଘେନି କରି ମନେ

ଦୀନ ଅଭିମନ୍ୟୁ ସାମନ୍ତସିଂହାର

ଶରଣ ଇଚ୍ଛେ ପ୍ରତିଦିନେ।

ସାଧବେ, ମାଧବେ, ମୋହି ଯେ ପାରିବ

ବିଶ୍ୱ ବଇଭରା ଭବାବ୍‌ଧିତାରଣ

କାରଣ କଉଁ ଅସମ୍ଭବ।୩୦।

ଅକୈତବରେ ଘେନ ହେ ବିଦୁଷ।୧।

ଅଜ ଅନଘ ଅନନ୍ତ ଅଚ୍ୟୁତ ।

ଅନଙ୍ଗରେ ଚିତ୍ତ କରି ଆସକ୍ତ।୨।

ଅବସରେ ବସି ବୃନ୍ଦାବନରେ।

ଅଛନ୍ତି ଯେ ଚାରିମିତ୍ର ସଙ୍ଗରେ।୩।

ଅନ୍ୱେଷଣା କରନ୍ତି ମନେ ମନେ।

ଅଙ୍ଗନା କେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଗୋପଭୁବନେ।୪।

ଅଛି ଜଣେ ଏକା, ମଧୁ କହିଲା।

ଅଳପକେ ସୁବଳ ଲାଜକଲା।୫।

ଅକ୍ଷଠାରି ସେ କି ବୋଲେ ଶ୍ରୀଦାମ।

ଅଛି ଅଛି ଜାଣିଲି ବୋଲେ ଦାମ।୬।

ଅମ୍ବୁଜାକ୍ଷ କହନ୍ତି ଆହେ ମିତ।

ଅନ୍ତର୍ଗତରେ କପଟ ଅଛି ତା ।୭।

ଅଛ ଲୁଚାଇ ଏଡ଼େ ଶୁଭ କଥା।

ଅବା ଭଣ୍ଡୁଛ କହି ମୋତେ ମିଥ୍ୟା।୮।

ଅଶନି ତ ହେଲା ତୁମ୍ଭ ବଚନ।

ଅସୁ-ଧରତ କରିବ ନାଶନ।୯।

ଅଶ୍ରୁତି ସେ, ହସି କହେ ମାଧବ।

ଅତି ଭାଗ୍ୟରେ ଅବା ଶୁଣାଯିବ।୧୦।

ଅଥର୍ବାଦି ବେଦରେ ଅଛି ଶୁଣି।

ଅଗମ୍ୟ ଏ ଭୂମିତ ଚିନ୍ତାମଣି ।୧୧।

ଅବଶ୍ୟ ଏ ତୁମ୍ଭ ଚିନ୍ତା ହରିବ।

ଅଘଟଣ ଘଟାଏ ତ ଦଇବ।୧୨।

ଅମ୍ବୁଜାଙ୍ଗ ଏହା କରୁଁ ଶ୍ରବଣ ।

ଅଙ୍ଗେ ଦିଶିଲା ଏ ଶୁଭ ଲକ୍ଷଣ।୧୩।

ଅକସ୍ମାତେ ଅବୟବ ଦକ୍ଷିର।

ଅକ୍ଷ ବାହୁ ଜାନୁ ସ୍ଫୁରେ ତତ୍‌କ୍ଷାଣ।୧୪।

ଅନୁକୂଳ ସମୀର ବହେ ଧୀରେ।

ଅମରାଳୟେ ଶଙ୍ଖଧ୍ୱନି ସ୍ଫୁରେ ।୧୫।

ଅନୁମାନରୁ ଅତନୁ ମୋହନ।

ଅବଳା କେ, ଶୁଣିମାକି ନିଦାନ ।୧୬।

ଅକୁଣ୍ଠିତ ଚିତ୍ତରେ ଭାଳୁଁ ବସି।

ଅଗ୍ରେ ମିଳିଲେ ପୂର୍ଣ୍ଣମାସୀ ଆସି ।୧୭।

ଅବତାର ସେ କୃଷ୍ଣ ଲୀଳା ହିତେ।

ଅବ୍ୟକ୍ତ ସେ ମାୟା ଶକ୍ତି ଯୁଗତେ ।୧୮।

ଅବନୀରେ ଗୋବିନ୍ଦ ପ୍ରେମ ବିଧି।

ଅନୁସନ୍ଧାନ କୃତକୁ ସେ ବିଧି ।୧୯।

ଅବାରଣ ବ୍ରଜେ ତାଙ୍କ ବଚନ।

ଅତିତରେ ସବୁରି ମାନ୍ୟଜନ।୨୦।

ଅନ୍ତିକରେ ତାଙ୍କୁ ଦେଖି ଶ୍ରୀହରି।

ଅଭିବନ୍ଦନା କଲେ ଉଠିକରି ।୨୧।

ଅତିହୃଷ୍ଟେ ଦେବୀ କଲେ କଲ୍ୟାଣ।

ଅଛିଦ୍ରରେ ବାଞ୍ଛା ହେଉ ପୂରଣ।୨୨।

ଅବନତ ମୁଖ ହେଲେ ଗୋବିନ୍ଦ।

ଅଭୀଷ୍ଟଦା ହସିବା ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ।୨୩।

ଅଞ୍ଚଳରୁ ଦିବ୍ୟ ଲଡ଼ୁ କାଢିଲେ ।

ଅଞ୍ଜଳିରେ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ସମର୍ପିଲେ ।୨୪।

ଅନୁମୋଦେ ହସିଣ ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ।

ଅବିଳମ୍ବେ ପଚାରିଲେ ଗୋବିନ୍ଦ ।୨୫।

ଅଛିକି ସ୍ୱାଦ ଜଣା ଯାଇ ନାହିଁ।

ଅତି ସୁବାସେ ମନନେଲା ମୋହି ।୨୬।

ଅପୂର୍ବ ଏ ଲଡ଼ୁକା ଦେବୀ ଭଣି ।

ଅମୃତର ସ୍ୱାଦକୁ ପାରେ ଜିଣି।୨୭।

ଅଛି ଶ୍ରୀରାଧା କରସ୍ପର୍ଶ ବାସ ।

ଅନୁପମ ନାମ କାମ ଉଲ୍ଲାସ।୨୮।

ଅଳ୍ପ ହସି ହସି କୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେ।

ଆହୋ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ କୃପା ଆଜୀକଲେ ।୨୯।

ଅଇଲ ଏ ବଣକ ଏଣୁ କେଣୁ

ଅନ୍ୟ ଗ୍ରାମକୁ ଯିବାର ନ ଜାଣୁ ।୩୦।

ଅକୁଣ୍ଠିତେ କହିନ୍ତି ଭଗବତୀ ।

ଅଦଭୁତ ଉତ୍ସବ କାଲି ରାତି ।୩୧।

ଅବନୀଶ ବୃଷଧ୍ୱଜ-ନନ୍ଦନା।

ଅମରାଦି-ତ୍ରଇଲୋକ୍ୟ-ବନ୍ଦନା।୩୨।

ଅଶ୍ରୋତବ୍ୟ ଗୁଣ ଶୋଭାସଦନ।

ଅସରଳା ସୂତା ହେଲା ବନ୍ଧନ।୩୩।

ଅକ୍ଷ ସାର୍ଥ ମୁଁ କଲି ଦେଖି ପୁଣି ।

ଅଇଲଇଁ ସେହିଠାରୁ ଏକ୍ଷଣି ।୩୪।

ଅନୁରାଗୀ ତବ ମୁଖ ଦର୍ଶନେ।

ଅଭୟରେ ଅଇଲଇଁ ଏ ବନେ।୩୫।

ଅଘମର୍ଷଣ ଶୁଣି କୃତକୃତ୍ୟ ।

ଅବଶରେ ହୋଇଲେ ପ୍ରଣପତ୍ୟ।୩୬।

ଅଦ୍ୟ ଶ୍ରୀରାଧା ନାମ ଶୁଣାଇ।

ଅଗାରକୁ ଚଳିଲେ ମହାମାୟୀ।୩୭।

ଅବିଚ୍ଛିନ୍ନାନନ୍ଦମୟୀ କିଶୋରୀ ।

ଅଜ ନିର୍ଗୁଣ ପ୍ରେମ-ପୂର୍ଣ୍ଣକରି।୩୮।

ଅନୁଭୂତି ସାନୁଭୂତି ଉଲ୍ଲାସ

ଅତି ଅଗମ୍ୟ ନିଗୂଢ ବିଶେଷ।୩୯।

ଅତଦ୍‌ବିଦ ବେଦ ଶେଷ ହୁଅନ୍ତି।

ଅମୁଦ୍ରିତ ଭଣ୍ଡାର ସେ କହନ୍ତି।୪୦।

ଅନୁରାଗ ନୂତନ ସରଜନା।

ଅଭିମନ୍ୟୁ କବି କରେ କଳ୍ପନା ।୪୧।

ଅଧ ଊର୍ଦ୍ଧ୍ୱ ବ୍ୟାପିତ ସେହୁ ଲୀଳା।

ଅର୍କ ଘଟସ୍ଥ ପରା କାମକଳା।୪୨।

ଆଦିକବି ଶ୍ରୀରାଧିକା ଶ୍ରୀନାମ ଶ୍ରବଣେ ।୧।

ଆଜି ଦିନ ଧନ୍ୟ ମୋର, କରନ୍ତି ବିଚାର।

ଆଜୀ କୃପା କରି କଲେ ଏ ନାମ ପ୍ରଚାର।।୨।

ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ସେ ରାଧା ବୋଲି ଯେଉଁ ବେନି ବର୍ଣ୍ଣ।

ଆକଳନ କରୁଥାଇଁ କେମନ୍ତ ତା ବର୍ଣ୍ଣ ।୩।

ଆତ୍ମଭୂ-ତମାନ୍ଧ ଜନ ନୟନ ବେନିକି।

ଆନନ୍ଦ-ତଟିନୀ-ତଟ ଘଟନା ଏ ନିକି? ।୪।

ଆସୁଛି ମନକୁ ରତି ପୀରତି ମୂରତି।

ଆସିଛି ପବିତ୍ର କରିବାକୁ ଏ ଧରତୀ।୫।

ଆଦ୍ୟ ବେନି ପତ୍ର ଅନୁରାଗ ବୀଜର କି ?

ଆନ ତୁଳନା କେ ଦେବ କାହିଁରୁ ତରକି ।୬।

ଆଞ୍ଚି ଧନୁଶର ବୃଷ୍ଟି କରଇ ଅତନୁ ।

ଆତ୍ମା ଅବଶୁଁ ବିବର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଗଲା ତନୁ ।୭।

ଆରମ୍ଭ ଦମ୍ଭ ଭାଜିଲା ନରହି ହୃଦରେ ।

ଆସକତ ପରି ତନୁ ହେଲା ଚିନ୍ତାଦରେ ।୮।

ଆସି କି ଅମୃତ ସର ପଡ଼ିଲା ମୁଖରେ ?

ଆସ୍ୱାଦନ୍ତି ରାଧାନାମ ସେ ବିଧିରେ ଖରେ ।୯।

ଆବେଶେ ଲେହନ୍ତି ଓଷ୍ଠ ସେ ନାମ ସ୍ୱାଦରେ।

ଆଚ୍ଛନ୍ନ କରନ୍ତି ପୁଣି ଜାଣି ସ୍ନେହାଦରେ।୧୦।

ଆଉଜିଲେ ସଖାଙ୍କ ଉରକୁ ବେଣୁଧର।

ଆରତ ଶ୍ୱାସେ ବିରଙ୍ଗ ଦିଶିଲା ଅଧର ।୧୧।

ଆତଙ୍କ ହୋଇ ସଖାଏ ଛନ୍ନେ ପଚାରନ୍ତି ।

ଆତ୍ମ ହୃଦ କାହିଁ ପାଇଁ ଦେଉଛ କରତି ।୧୨।

ଆନ କିଛି ବଞ୍ଚାଇ କହନ୍ତେ ରସେଶ୍ୱର।

ଆଶବଶେ ବଳେ ବାହାରଇ ରାଧାସ୍ୱର ।୧୩।

ଆଶୟରୁ ବିଷୟ ଜାଣିଲେ ସଖାବାର।

ଆସ୍ପଦ ବଚନ ମଧୁ କଲା କହିବାର ।୧୪।

ଆଖିଠାରି ସୁଦାମ ବୋଲେ,କି ହେଉଅଛି ।

ଆନ କେ ବୋଇଲା, ତୁ ନଜାଣୁ, ବିଷେ ଅଛି ।୧୫।

ଆନନ ଲୁଆଇଁ ଲାଜେ ବସିଲା ସୁକଳ।

ଆର୍ତ୍ତି କରାଇଲା ମନ କୃଷ୍ଣ ପ୍ରେମବଳ ।୧୬।

ଆରଦ୍ର ହୃଦୟ ସଖା ସମୂହ ହୋଇଲେ

ଆଶ୍ୱାସି ଗୋବିନ୍ଦ ଗାତ୍ର ପ୍ରବୋଧି ବୋଇଲେ।୧୭।

ଆରଷେ ଶୁଣିଛୁଁ ଏହି ସ୍ଥାନ ଚିନ୍ତାମଣି

ଆତୁର ହୋଇ କାହିଁକି ହୁଅ ଚିନ୍ତାମଣି।୧୮।

ଆଜି ବାଞ୍ଛା ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବ ତୁମ୍ଭର ନିକଟେ ।

ଆଦ୍ୟା ସାହା ହୁଅନ୍ତିଟି ଅତ୍ୟନ୍ତ ସଙ୍କଟେ ।୧୯।

ଆପାଦି କହନ୍ତି କୃଷ୍ଣ ଧଇର୍ଯ୍ୟ ହେବାରେ ।

ଆରମ୍ଭିଲୁ ଚେଷ୍ଟା ତୁମ୍ଭ ମନ ଜାଣିବାରେ ।୨୦।

ଆହୁରି କି ଜଣାନାହିଁ ? ହସି କହେ ମଧୁ ।

ଆଜନ୍ମୁ ତୋ ସଙ୍ଗ ମୁଁ ଚାଖୁଛି ପ୍ରେମ ମଧୁ । ୨୧।

ଆଣି କଣ୍ଡୁର ନବୋଲ ଆପଣା ଗାତ୍ରରେ ।

ଆକ୍ଷେପ କରି ବାରିଲେ ଗୋବିନ୍ଦ ନେତ୍ରରେ ।୨୨।

ଆରତ ଭଞ୍ଜଇ ଲୀଳା ନଯାଉ ମୋ ମନୁ।

ଆକଳ୍ପନା କରଇ ଯେ କବି ଅଭିମନ୍ୟୁ ।୨୩।

ଆପୂର୍ବାନୁପ୍ରାସ ଛାନ୍ଦ ପ୍ରାନ୍ତ ଯମକରେ।

ଆଭୋଗ ହୋଇଲା ଏ ତୋଷିବ ରସିକରେ ।୨୪।

ବେନି ନିୟମ ଏ ଛାନ୍ଦ।

ଇଚ୍ଛା କର ଧୀରେ ପ୍ରସଙ୍ଗ ବିଧିରେ

ବଢିବ ଆନନ୍ଦ।୧।

ଇଭଗତି ରାଧାପାଶେ ଦିନେ

ପୂର୍ଣ୍ଣମାସୀ ପରବେଶ।

ଇଚ୍ଛି ରାଧାକୃଷ୍ଣ ନବ ଅନୁାରାଗ

କରଣେ ପ୍ରକାଶ।୨।

ଇଜ୍ୟା ମାନ୍ୟ ପାଇ ବସି

ହସି ଭଗବତୀ ବାଣୀ ଭଣି।

ଇତସ୍ତତ ମନ କରୁଛୁ

କାହିଁକି ସର୍ବସୁଲକ୍ଷଣି।୩।

ଇନ୍ଦ୍ରପଦତଳରେ ଯାହାର

ତାହାର କି ଚିନ୍ତା।

ଈନ ପୂଜା କର, ମନୋରଥ

ପୂର୍ଣ୍ଣ କର ରସଲତା ୪।

ଇତି ପ୍ରତି ଉକ୍ତି ଲଳିତା

କହନ୍ତି ଗୁରୁଜନ ଡରେ।

ଇରାବତୀ ମତି ପ୍ରସନ୍ନ

ନକରେ ରଜନୀ ବାସରେ ।୫।

ଇଷ୍ଟ ଅଭୀଷ୍ଟ କରି କେହି

ମିତ୍ରକୁ ପୂଜିଯିବ ଧନୀ ।

ଇତର କଥାକୁ ଏ ଶାଶୁ ନଣନ୍ଦେ

ଗଞ୍ଜନ୍ତି କି ଘେନି ।୬।

ଇଙ୍ଗିତ ଏତେକ ପାଇ

ପୂର୍ଣ୍ଣମାସୀ ଭାଷି ଜଟିଳାକୁ।

ଇଷ୍ଟ ରିଷ୍ଟ ନଷ୍ଟ ହେବ,

ରାଧା ନିତି ପୂଜୁ ମିହିରଙ୍କୁ ।୭।

ଇଶିତ୍ୱ ନିଧି ପରାପତ ହୋଇବ,

ଶୁଣି ବୁଢୀ ତୋଷ।

ଈଶ୍ୱରି, ତବ ବଚନ କେ ଭାଙ୍ଗିବ,

ପୂଜନ୍ତୁ ଦିନେଶ।୮।

ଈଷଦ୍ଧାସେ ପୁଣି ରାଧାପାଶେ

ମିଳି ଏକଥା କହିଲେ ।

ଈଶାନ୍ୟେ କାମ୍ୟ ବନେ ମିତ୍ର

ଅଛନ୍ତି ବୋଲି କହିଦେଲେ।୯।

ଇକ୍ଷିତ କର ତୋ ପଦ୍ମଜିତ

ମୁଖ ଦେଖି ମୁଁ ଯିବଇଁ।

ଇନ୍ଦୁଲେଖା କହେ, ଏତେ ଉଦବେଗ

ଚିତ୍ତ କାହିଁପାଇଁ।୧୦।

ଈଦୃଶ ଭାଗ୍ୟ କାହିଁ,

ଆମ୍ଭେ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଦେଖିବୁ ସର୍ବଦା।

ଈକ୍ଷଣ ସାର୍ଥ ରାଧାର କରି

ଯାଉଥିବଟି କାମଦା ।୧୧।

ଇଦଂ ବାକ୍ୟ ଶୁଣି ଭଗବତୀ

ପ୍ରତିଭକ୍ତି କଲେ ଦତ୍ତ।

ଇନ୍ଦିବରାକ୍ଷୀ ରାଧା ମୋର

କେବଳ ପ୍ରାଣ ପଞ୍ଚଭୂତ।୧୨।

ଇଦାନୀ ରହି ନପାରିବି,

ଚଞ୍ଚଳ ଚିତ୍ତ ଅଛି ହୋଇ।

ଇନ୍ଦୁ କୋଟି ଜିତି ଶ୍ରୀମୁଖ

କୃଷ୍ଣର ଦେଖିବାଇଁ ଯାଇଁ ।୧୩।

ଇକ୍ଷୁରସସାର ନାମକୁ ଶୁଣାଇ

ଗଲେ ଭଗବତୀ।

ଇସିକି ମଧୁର ନାମକୁ ଶୁଣିଲି,

ଭାବେ ରସବତୀ ।୧୪।

ଇନ୍ଦ୍ରିୟେ ମୋହର ବାଞ୍ଛା

କଲେନି ତ ବିଶେଷ ହେବାକୁ।

ଇନ୍ଦୁର ହେଲା ଭଗବତୀ

ଭାରତୀ ଦମ୍ଭ ବସନକୁ।୧୫।

ଇନ୍ଧନ ପ୍ରତିମା ପରାୟେ

ତନୁକୁ ସ୍ତମ୍ଭ କରାଉଛି ।

ଈଶାନପର ଆକର୍ଣ୍ଣାୟତ୍ତ

କରି ଧନୁକୁ ଆଞ୍ଚୁଛି ।୧୬।

ଇଷୁ ଯୋଚିଲାନି, ମାରିବ

ଏଥର ସଂଶୟତ ନାହିଁ ।

ଇଷିତେ ପତିବ୍ରତାବ୍ରତ ସରିଲା,

ଧିକ ଧିକ ମୁହିଁ।୧୭।

ଈଶ୍ୱର ଇଚ୍ଛାକୁ ସବୁ

ଘଟିପାରେ କହିବି କାହାକୁ।

ଈନ ଧରିବା ମନ ଇଚ୍ଛେ,

ଆଉ କେ ବାରିବ ଲୋଭକୁ ।୧୮।

ଇନ୍ଦିରାଦି ନାରୀଙ୍କି ମୁଁ

ନଗଣଇଁ ପତିବ୍ରତା ଗୁଣେ।

ଈରିଷା ସେମାନେ କରି ଭିଆଇଲେ

ଏ ନାମ କି ଗୁଣେ।୧୯।

ଇନ୍ଦ୍ରଗୋପଜିତରଙ୍ଗ ଚରଣୀ

ଯେ ଏ ରୂପେ ସୁମରି।

ଇନ୍ଦ୍ରଜିତ ସୁତ ଏ ଛନ୍ଦ ଭଣଇଁ

ରାଧା ଧ୍ୟାନ କରି ।୨୦।

‘ଉ’ ପୂର୍ବହିଁ ପ୍ରାନ୍ତ ଯମକରେ କରେ ।୧।

ଉତ୍ତମା ଯେ କୃଷ୍ଣ ନାମରସେ ରସେ।

ଉଠିଯାଇ ନପାରି ଅବଶେ ବସେ।୨।

ଉର୍ଦ୍ଧ୍ୱ ନିଃଶ୍ୱାସ ଛାଡ଼ଇ ଘନଘନ।

ଉପରକୁ ଚାହିଁ ହୋଏ ଛନଛନ।୩।

ଉଣା ସର୍ବ ଅଭିଳାଷ ଦିନୁ ଦିନୁ।

ଉପବାସରେ ସୁତନୁ ତନୁ ତନୁ।୪।

ଉନ୍ନିଦ୍ରରେ ହେଲା ପ୍ରତିଦିନ ଦୀନ।

ଉଲୁସଇ ଗାତ୍ର,ନେତ୍ର ଥନ ଥନ।୫।

ଉଚ୍ଛୁଳିଲା ନୟନରୁ ବାରବାର।

ଉରଜରେ ପଡ଼ି ହେଲା ଜରଜର ।୬।

ଉଦ୍ଭାବିତ ପ୍ରେମେ ହୃଦ ଗରଗର।

ଉଦେ ସାତ୍ତ୍ୱିକ ହେବାରେ ଥରଥର।୭।

ଉଚ୍ଚାରଣେ କୃଷ୍ଣ ଅବିତର ରତ।

ଉଠେ ଗାତ୍ରରେ ଚମକ ଶତଶତ ।୮।

ଉର ଉପରୁ କଲେ ବାହାର ହାର।

ଉଦ୍‌ବେଗରେ ବାଣୀ କହେ ତରତର।୯।

ଉପାସ୍ୟ ଯେ କୃଷ୍ଣ ନାମ ମର ମର।

ଉଦାସିନୀ ନଜାଣେ ଅସାର ସାର।୧୦।

ଉରୁ ଶୋଭିନୀ, ଏକାନ୍ତେ ଚିତ୍ତେ ଚିନ୍ତେ।

ଉପୁଜଇ ଚେଷ୍ଟାମାନ କେତେକେତେ ।୧୧।

ଉତ୍କରଷ,ଜୀବ ଯାତ୍ରା ହେଳେ ହେଲେ।

ଉଦ୍ଭାବିତ ଏ ଚେଷ୍ଟା ପ୍ରବଳେ ବଳେ ।୧୨।

ଉତ୍କଣ୍ଠିତ ବଳିପଡ଼େ ବାରବାର।

ଉପତାପରେ ବଢେ ହୃଦୟର ଦର।୧୩।

ଉପାୟ ତ ଏଥିକି ସହୀତ ହିତ।

ଉଦ୍ଦାମରେ କହିଲେ ଲଜ୍ଜାତ ଜାତ।୧୪।

ଉରୁପଣ ଯିବ ଅପ୍ରମିତ ମିତ।

ଉଚ୍ଚବାଚ ତ ହେବ ବିଷ ତ ସତ।୧୫।

ଉଦକାଶୟେ ପଡ଼ିବି, ଜୀବ ଯିବ।

ଉଚିତ ଏ ହେବ କି ଦିଶିବ ଶିବ ।୧୬।

ଉଡ଼ିଯିବ ମୋ ନିନ୍ଦା ଏ ପୁରୀ ପୂରି।

ଉଗ୍ର ହୋଇ ପଡ଼ିବ ଆହୁରି ହୁରି।।୧୭।

ଉପନିଷଦେ ହେବାପବାଦ ବାଦ।

ଉଗ୍ର ହର ମୋର ଏ ଆପଦ ପଦ।୧୮।

ଉତ୍ତରକୁ ହେବ ସୀମନ୍ଥାନଥାନ।

ଉଦିଯୋଗ ଦକ୍ଷିଣ ଗମନ ମନ।୧୯।

ଉଡ଼ୁକାନ୍ତ ମୁଖୀ ଚିନ୍ତା କରୁ କରୁ।

ଉଚ୍ଛନ୍ନତା ମନ ଦମ୍ଭ ଦରୁଁ ଧରୁଁ।।୨୦।

ଉର୍ଣ୍ଣନାଭ-ସୂତ୍ର ମାନସରୁ ସରୁ।

ଉପରାଣକୁ ମଣେ ନଗରୁ ଗରୁ।।୨୧।

ଉଦଧିରେ ଯେମନ୍ତ ତରଙ୍ଗ ରଙ୍ଗ।

ଉତପ୍ଳୁତ ଚିତ୍ତେ ସେ ପ୍ରସଙ୍ଗ ସଙ୍ଗ।୨୨।

ଉର୍ତ୍ସର୍ଗ ଯେ ହୋଇଲା ଆଶତ ସତ।

ଉତ୍‌ଧତ ତ ହୃଦରୁଁ ବହୁତ ହୁତ ।୨୩।

ଉହାଡ଼ରେ ସେ କୃଷ୍ଣ ଲିହିତ ହିତ।

ଉପଯୋଗ ତାପକୁ ସେହିତ ହିତ ।୨୪।

ଉପାଧିକି ତେଜିଲା ସୁମତି ମତି।

ଉପଜୀବୀ କୃଷ୍ଣ ଗଜପତି ଗତି ।୨୫।

ଉହୁଁ ଇସି ବାହାର ମୁଖରେ ଖରେ ।

ଉପବନ ନ ରସେ ଅଧୀରେ ଧୀରେ।୨୬।

ଉକୁଟନ୍ତେ ତାଳ ସୁସଙ୍ଗୀତ ଗୀତ।

ଉତ୍ସବକୁ ନଗଣେ ରୁଚିତ ଚିତ୍ତ ।୨୭।

ଉଛୁରରେ ବଢାଇଲା ନିତି ନିତି।

ଉଷ୍ମ ଶଶିକର ତ, ଅରାତି ରାତି।୨୮।

ଊଦନ୍ତ ଯେ ଯେଣେ ବୋଲେ କୃପକୃପ।

ଉଦେଷଣାରୁ ବଢେ ପ୍ରତାପ ତାପ।୨୯।

ଉଭାନୁହଇ ପୁରପଥରେ ଥରେ।

ଉଦ୍ୟମ ସେ କରେ ଆଚ୍ଛନ୍ନରେ ନରେ ।୩୦।

ଉତ୍ପଳାକ୍ଷୀ ଦୁଃଖ ଅସମ୍ଭାର ଭାର।

ଉଦ୍ଧତରେ ବୋଲେ ସହି ଧର ଧର ।୩୧।

ଉପ୍ରୋଧରୁଁ ଏ ରୀତିକି ସହି ସହୀ।

‘ଉତ୍ତମ ଏ ନୋହେ’ କହେ କେହି କେହି ।୩୨।

ଉତପାତ ଏକିରୀତି କହ କହ।

ଉତ୍କଟ ଏ କଥା ‘ନୁହ ରହ ରହ’ ।୩୩।

ଉଜ୍ଜ୍ୱଳାଙ୍ଗର କେ ନେଲା ହରି ହରି।

ଉଦାରତା ଅଛୁ ଜବା ଧରି ଧରି।୩୪।

ଉରଗରୁଁ ଗରୁ ତ ନିଶ୍ୱାସ ଶ୍ୱାସ।

ଉଜ୍ଜ୍ୱଳରେ ଇଚ୍ଛା କି ନ ଭାଷ ଭାଷ ।୩୫।

ଉପୁରିକି ଆମ୍ଭେ ଗୋ ରମଣୀ ମଣି।

ଉତ୍ତରତ ନକହି କି ଗୁଣି ଗୁଣି। ।୩୬।

ଉପପତି ଇଚ୍ଛିକି ଏମନ୍ତ ମତ୍ତ ।

ଉଦ୍ଦୀପନ ହେତୁ କେ, ବଧିତ ଧୀତ।୩୭।

ଉପତାପେ ବୁଡ଼ିଲୁ ଆତୁରେ ତୁରେ।

ଉଦ୍ଧରିବ କେ ହୋଇ ପ୍ରଭୁରେ ଭୂରେ।୩୮।

ଉକ୍ତି ନ ଦେଲେ ଶୁଣି ସଙ୍ଗୀର ଗିର।

ଉପକ୍ରୋଶେନ ତ ସୁହାସୀର ଶିର।୩୯।

ଉଭୟଥା ସନ୍ଦେହରେ ଆଳୀଆଳି।

ଉପଲକ୍ଷ କଲେ ମନେ ଭାଳି ଭାଳି      ।୪୦।

ଉପଇନ୍ଦ୍ର ପଦ ଅଭିମନୁ ମନୁଁ ।

ଉପେକ୍ଷା ଯେ ନୋହିବ ତ ଦିନୁ ଦିନୁ।୪୧।

ଉତବାସନା ମୋର ସାଗର ଗର।

ଉଦ୍ଧାରଣ କର ଏଥୁଁ ଧର ଧର।୪୨।

ବିଶଖାରେ କହନ୍ତି ସେ ଏକାନ୍ତରେ ଯେ।

ଯଉଁନାମ କହିଲେ ଶ୍ରୀ ପୂର୍ଣ୍ଣବାସୀ ।

ଚିନ୍ତା ସିନ୍ଧୁକୁ ହେଲା ଯେ ପୂର୍ଣ୍ଣମାସୀ ଯେ।୧।

ସେ ନାମ ଗଢା ମିଶି କେତେ ଅମୃତ।

ଯେ ଶୁଣିବ ତାର କି ହେବ ଅମୃତ ଯେ।

ବିଚିତ୍ର ସୁଖ ହୋଏ ତାହା ଶ୍ରବଣେ।

ଲାଳସ ହୋଏ କୋଟି କୋଟି ଶ୍ରବଣେ ଯେ।୨।

ଉଚ୍ଚାରଣ କରିବା ବେଳେ ମୁଖରେ।

ଶେଷାନନ ହେବାକୁ ବାଞ୍ଛେ ମୁଁ ଖରେ ଯେ।

ପଡ଼ଇ ଯେତେବଳେ ସେମାନସରେ ।

ଜ୍ଞାନେନ୍ଦ୍ରିୟମାନଙ୍କ ଗୁମାନ ସରେ ଯେ। ୩।

କୃଷ୍ଣ ବୋଲି ସେ ଯେଉଁ ବେନିଅକ୍ଷର।

କାମାନ୍ଧିନୀଙ୍କ କନୀନିକା ଅକ୍ଷର ଯେ।

କିସେ ତାଟଙ୍କ ପ୍ରୀତିନାରୀ ଶ୍ରୃତିର ।

କି ଭୁକ୍ତି ମୁକ୍ତି ଫଳ ବେନି ଶ୍ରୁତିର ଯେ।୪।

କିବା ଜୀବ ପରମ ସର୍ବ ଲୋକର।

କାମିତମ ଚନ୍ଦାର୍କ କି ତ୍ରିଲୋକର ଯେ

କିବା ଆନନ୍ଦ ଆହାଲାଦ ମୂରତି ।

ସେ ନାମରେ କେବଳ ଇଚ୍ଛେ ମୁଁ ରତି ଯେ।୫।

ଉପମା ହେବ କାହା ପରଶଂସାରେ।

ତୁଳା କରିତ ନାହିଁ ବିଧି ସଂସାରେ ଯେ।

ତା ଶୁଣିଲେ କି ରହେ ବରତ।

ମୋ ମାନସ ଆରତି ଅନୁବରତ ଯେ।୬।

କୃଷ୍ଣନାମ ବଡ଼ଶୀ ମନ-ମତ୍ସ୍ୟର।

ମୋ ହୃଦରୁ ଛଡ଼ାଇ ଦେଲା ମତ୍ସର ଯେ।

ଯେ ଯାହା ବୋଇଲେ ସହୀବାର।

ବଳାତ୍କାରେ ହେଲାନି ମୋ ସହିବାର ଯେ।୭।

କରୁ କରୁ ସେ ନାମ ସୁମରଣକୁ ।

ବିହି ଭେଟାଇ ଦେଉ ସୁମରଣକୁ ଯେ।

ତୁମ୍ଭେ କରି ବସିଲେ ନିବାରଣକୁ ।

ଔଷଧ ନାହିଁ ମୋ ଜୀବ ତାରଣକୁ ଯେ ।୮।

ରଙ୍ଗ ସେ ସଂସାରେ ବୋଲାଇ ନାରଙ୍ଗ।

ଶ୍ୱେତ ବର୍ଣ୍ଣ ଦିଶଇ ତାହା ନାରଙ୍ଗ ଯେ

ନାମ ନାମୀ ଅଭଦେଶଙ୍କାଜନିତ।

ଚିନ୍ତା ସେ ନଗଲା ଦିବା ରଜନୀତ ଯେ।୯।

ଯା ନାମ ସ୍ୱାଦୁ ଲୋଭେ ମାନସ ରତ।

ତା ରୂପ ହୋଇଥିବ ସୁଧାସାର ତ ଯେ।

ନାମ ଅର୍ଥରୁ ତା ବର୍ଣ୍ଣ ଆଭାସଇ ।

ତଥାପି ସଂଶୟତାରୁ ନ ଭାଷଇ ଯେ।୧୦।

କୃଷ୍ଣ ନାମ ଭାଷନ୍ତି ସେ କଳାନିଧି।

ନାମରୁ ବର୍ଣ୍ଣ ଭିନ୍ନ ଯେ କଳାନିଧି ଯେ।

ଅଭେଦ ନାମନାମୀ ଅଛି ବେଦରେ।

ଏ ଅଧ୍ୟାହାରୁଁ ଅଛି ମୁଁ ନିର୍ବେଦରେ ଯେ।୧୧।

ମର୍ମ ଦାରଣ ସେ ଅବଳା ଜନଙ୍କ ।

ସେ ନାମ ଅଟଇ କି କାମଜନକ ଯେ।

କି ଭାଗ୍ୟୁଁ ହେଲା ମୋତେ ପରାପତ ରେ।

ଆଜିଯାଏ ଥିଲା କାହିଁ ଗୁପତରେ ଯେ।୧୨।

କରବଇଁ ଯୋଗିନୀ ଆଚରଣକୁ ।

ତୁଣ୍ଡେ କରି ସେ ନାମ ଉଚ୍ଚାରଣକୁ ଯେ।

ପର୍ଯ୍ୟଟନ କରିବ ଏ ଧରତୀକି ।

ଶୁଣି ଦୟା କରିବେ ଏ ଆରତିକି ଯେ।୧୩।

ଦୂର କଲିନି ଲାଜ ଧ୍ରୁବ ଲୋକରେ।

ଅପକୀରତି ଭରୁ ଧ୍ରୁବଲୋକରେ ଯେ।

ମୋ ମନ ହୋଇଲାତ ମତ୍ତବାରଣ।

କି କରିବି ନୋହିଲା କରି ବାରଣ ଯେ।୧୪।

ଶ୍ରବଣରେ ନାହିଁତ ମୋର ରସନା।

କି ସ୍ୱାଦୁ ଚାଖି ବୋଲେ ଆନେ ରସନା ଯେ।

ରସନାରେ ମୋହର ନାହିଁତ ଶ୍ରୁତି।

ଶୁଣି କରି ନଗଣିଲାତ ଶ୍ରୁତି ଯେ।୧୫।

ଦେହ ଉପରେ ସିନା ମନାଧିକାର।

ସେହି ଘେନିଲା ନାହିଁ କଲେ ଧିକ୍‌କାର ଯେ ।

କେ ଜାଣି ତହୁଁ ପାଇଲା କି ପଦାର୍ଥ।

ଜାଣୁ କି କହ ସଖି କୃଷ୍ଣ ପଦାର୍ଥ ଯେ।୧୬।

କ୍ଷଣେ ବସିଲି ନାହିଁ ମୁହିଁ ନି-ଦରେ।

ତୁଣ୍ଡୁ ବାହାର ଶୋଇଥିଲେ ନିଦରେ ଯେ।

ଆନ କିଛି ନଆସେ ତହିଁ ବାହାରେ।

ଯାହି ବୋଇଲେ କୃଷ୍ଣ ନାମ ବାହାରେ ଯେ।୧୭।

ମୁଁ କରିଛି ଗୁପତ ନିଧି ବିଧିରେ।

ବଳେ ଉଚ୍ଛୁଳି ନ ରହୁଛି ବିଧୀରେ ଯେ।

ଖ୍ୟାତ ହେଲେ ମଜ୍ଜିବି ମୁଁ ମନ୍ଦାକ୍ଷରେ।

କାହାମୁଖ ଚାହିଁବି ଏ ମନ୍ଦାକ୍ଷରେ ଯେ।୧୮।

ଧିକ ତ ହେଲି ପତି ବରତ ଋଣୀ ।

ପୋଡ଼ିଯାଉ ହେବାର ବର ତରୁଣୀ ଯେ।

ମୁଁ କେ, ତାହା ନାମରେ କଲି ଧିଆନ।

କରୁଁ କରୁଁ ବିଚାର ହେଲା ଧୀଆନ ଯେ।୧୯।

କରେ ଚନ୍ଦ୍ର ଧରିଛି କାହିଁ ବାମନ।

ଏ ବିଚାର କରୁଛି କାହିଁ ବା ମନ ଯେ।

ମୃଗତୃଷ୍ଣାକୁ ମଣି ଅଛି ନୀରତ।

ଆଶ ନାଶ ନୋହିଲା ମୋର ନିରତ ଯେ।୨୦।

ଶୁଣି ସଜନୀ କହେ ସୁରମଣି କି।

ଦେଲୁ ନେଇ ମନକୁ ଚିନ୍ତା ମଣିକି ଯେ।

ଶୁଣିଛି ଦିନେ ମୁହିଁ ଋଷି ଭାରତୀ ।

କୃଷ୍ଣ ଚରଣ ଦାସୀ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଭରତୀ ଯେ ।୨୧।

ସେ କି? ଆନ କେ ତାଙ୍କ ନାମ ବହଇ ।

ନାମରେ ସୁଧା ସ୍ୱାଦୁ ନଦୀ ବହଇ ଯେ ।

ତହିଁ ମଜ୍ଜିଲେ ତୋର ଯିବ ପ୍ର-ତାପ ।

କେ ଜାଣିଛି ବିଚିତ୍ର କର୍ମା ପ୍ରତାପ ଯେ ।୨୨।

କେତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ କଥା ମନେ କରରେ।

ବିହି ବଳେ ସାଗର ଥିଲା କରରେ ଯେ।

ପଦକେ ନଭ ପୁଣି ଘୋଡ଼ା ଯାଇଛି।

ବିହି କଲେ ମିଳଇ ମନେ ଯାଇଛି ଯେ ।୨୩।

ଏ ରୂପେ କହି ମନ ବୋଧି ରାଧାର।

ଜାଣି ସଖୀର ବାଞ୍ଛା ସେ ନିରାଧାର ଯେ।

ଭରସା ଦେଇକରି ସେ ସୁମତିକି।

ଉପାୟରେ ରଖିଲା ନିଜ ମତିକି ଯେ।୨୪।

କରି ନବାନୁରାଗ ଭାବ ରଚିତ।

ତୋଷ ନୋହେ ସାମନ୍ତ ସିଂହାର ଚିତ୍ତ ଯେ।

ମିଳନ କରାଇଲେ ରାଧା ହରିଙ୍କି ।

ଲଭିବି ଆନନ୍ଦ ସୁଖ ଲହରୀକି ଯେ।୨୫।

ଧୀରେ ଭାଳି ବିଶାଖା ହୋଇ ବିରସ।୧।

ବରଜଯାକରେ କରେ ଅନ୍ୱେଷଣ।

ବର-ବରନାର ଯିବାକୁ କଷଣ।୨।

ଦିନେ ନାନ୍ଦୀମୁଖୀ ଭେଟ ସୁଯୋଗରେ

ଦିନେ ବିଶାଖା କହଇ ତା ଆଗରେ।୩।

ସଜନୀକି ଆମ୍ଭର କି ବ୍ୟାଧି ହେଲା ।

ସଜଲାଗି ଆଦର କଲେନି ହେଳା।୪।

ପୂର୍ଣ୍ଣମାସୀ କୃଷ୍ଣ ନାମ ଶୁଣାଇଲେ।

ପୂର୍ଣ୍ଣ ଚିନ୍ତାରେ ରାଧାଙ୍କୁ ଭସାଇଲେ।୫।

ଶ୍ରବଣ କରି ସେ ନାମ ହୃଦେ ଧରି।

ଶ୍ରବଣ କାହିଁ ନଦେଲେ ଜବାଧରୀ।୬।

ଆନ ଆନନୁଁ ନୁହଇତା ବାହାର।

ଆନନ୍ଦ କି ହେବ ବହି ନୋହେ ହାର ।୭।

ବରସାଧ୍ୱୀ ତୁମ୍ଭେ ତ ପୁଣି ସୁଜାଣ।

ବରାଙ୍ଗୀ ହିତ ପାଇଁ କି କିଛି ଜାଣ ।୮।

ହସି କହେ ନାନ୍ଦୀମୁଖୀ ଏ ବଚନେ।

ହଂସୀଗତି ବ୍ୟାଧ ଯିବ ଏ ପାଚନେ।୯।

ନାଗର କୃଷ୍ଣ ସାଙ୍ଗରେ ମିଳାଇବ।

ନାଗକେଶର ସୁରସେ ମଜ୍ଜାଇବ।୧୦।

ରୁଚି ପଦ୍ମିନୀ ମୂଳ ତହିଁ ପଡ଼ିବ।

ରୁଚିର ପରିପାକରେ ସଜାଡ଼ିବ।୧୧।

ସୂଚିକାରସ ସଂଯୋଗ କରିବଟି।

ଶୁଚି ହୋଇ ପିଉ ରାଧା,କହିବଟି।୧୨।

ଯିବ ଦେହ ତାପ, ଏହାକର।

ଜୀବନ ସଙ୍ଗୀ ତୁମେ ସହୀ ନିକର।୧୩।

ବିଶାଖା ବୋଲେ ଏ ଦ୍ରବ୍ୟ ସୁଦୁର୍ଲଭ।

ବିଶାରଦ ବୈଦ୍ୟ ବିନା କି ସୁଲଭ।୧୪।

ଆଶ ଦେଲେ ନାନ୍ଦୀମୁଖୀ ଏ ବଚନେ।

ଆନ ମୁଁ ପଦାର୍ଥେ ଦେବି ତା ରୋଚନେ।୧୫।

ପୁରକୁ ନେଇ ସେ କୃଷ୍ଣପଟ ଆଣି।

ପୁରତେ ମେଲାନ୍ତେ ରହେ କାହା ଆଣି।୧୬।

ବିଧାନ କେ କଲା ବିଶାଖିକା ଭାଷେ।

ବିଧାତା କୃତ୍ୟ ପରାଏ ନ ଆଭାସେ।୧୭।

ସତ କି ଏ ପଟମୂର୍ତ୍ତିକି କପଟ।

ସତତ ନୋହିବ ଦେଖି କେ ଲମ୍ପଟ।୧୮।

ଧୀରେ ଶୁଣ ନାନ୍ଦୀମୁଖୀ କହେ ଗୀର।

ଧୀରେ ଭାବ କାନ୍ତ ଏଟି ତୋ ସଙ୍ଗୀର।୧୯।

ତାତ ଦତ୍ତ କଲାଦିନୁ କହିଛନ୍ତି ।

ତା ତଳିପା ତଳେ ରାଧା ରହିଛନ୍ତି।୨୦।

ପରମେଷ୍ଠୀ ପୂର୍ବେ କରୁଥିଲା ସେବା।

ପରମ ପଟକୁ ଲେଖିଥିବ ସେବା।୨୧।

ପରସନ୍ନେ ଦେଇଥିଲେ ମୋ ପିତାକୁ।

ପରଚେ ମୁଁ ତା ତ କହିବାରେ ତାଙ୍କୁ ।୨୨।

ଭାଷିଲା ବିଶାଖା ଏହା ଯା ବୋଇଲ।

ଭାସିଲା ଜନକୁ କୂଳେ ଲଗାଇଲ।।୨୩।

ଆନନ୍ଦେ ସେ ପଟ ଘେନି ଏହା ଭାଷି।

ଆନନ ପ୍ରସନ୍ନ କରି ପିକଭାଷୀ। ୨୪।

ପୁରେ ପ୍ରବେଶ ରାଧାର ଯାଇଁ ବେଗେ।

ପୂରେ ହା ରାବେ ସେ ପୁରୀ ଉଦ୍‌ବେଗେ।୨୫।

ସତରଳ ନେତ୍ରା ମୁଖକଳା କରୁଁ।

ସତତ ଉଚ୍ଚରେ ଗୋପ୍ୟ କରୁଁ କରୁଁ।୨୬।

ସହୀ ବେଢି କରୁଛନ୍ତି ଉପଚାର ।

ସହି ନୋହେ କେ ବୋଲେ ଏକି ପଚାର।୨୭।

ସଜସରୋଜ ବଦନ କରି ନତା।

ସଜନୀ ଅନୁବରତେ ଅଜ୍ଞାନତ।୨୮।

ଜଟିଲ ପୁଚ୍ଛନ୍ତେ ସଖୀ ବ୍ୟାଧିଛଳେ।

ଜଟିଳେ ଶ୍ରୀରାଧା ସ୍ନେହ ବତ୍ସଳେ।୨୯।

ଏହିକାଳେ ବିଶାଖା କହଇ ଯାଇ।

ଏ ହୀନକଥା ତୁମ୍ଭରତ ନଯାଇ।୩୦।

କୁଳଟାମାନଙ୍କୁ ନୋହେ ଏ ଦୂଷଣ।

କୁଳସ୍ତିରୀ ରୀତିକି ଏ ଅଭୂଷଣ।୩୧।

ଜାତ ରାଧା ବାକ୍ୟ, ଧୈର୍ଯ୍ୟ ନରହଇ ।

ଜାତ ବେଦବତ ହୃଦ କେ ଦହଇ ।୩୨।

ବାସବମୋହୀର ଶୁଣି ଏ ଭାରତୀ ।

ବାସରୁ କାଢେ ବିଶାଖା ସେ ମୂରତି।୩୩।

ଅନାଇ ସେ ପଟ ରାଧା ସ୍ତମ୍ଭୀଭୂତ।

ଅନାୟତେ କହେ ଏକି ଅଦ୍‌ଭୁତ।୩୪।

ମାନସ ମୋର ନେଲା ତ ଆକଋଷି।

ମାନ ରଖିବ କେ ପୁଣି ଏଥି ରସି।୩୫।

ଅଛି ନା ଏ ରୂପ ମିଛେ ଦେଖାଇଲ।

ଅଛିଦ୍ର ଲୋଭ ମୋରତ ବଢାଇଲ।୩୬।

ବ୍ରହ୍ମା ସୃଷ୍ଟିରେ ନାହିଁ ଏ ଅନୁରୂପ।

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ବାହାର ପ୍ରତେ ଏ ସ୍ୱରୁପ।୩୭।

ସର୍ବକାଳାବନ୍ତ ଏ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ।

ସର୍ବପର ଦେଖିଲେ ଛାଡ଼ିବ ତମ।୩୮।

ଅବଶେ ନାରୀ ଅବଧ ଲିହି ବିହି ।

ଅବଧ ବଧକୁ ଅଛି ଏହା ବିହି ।୩୯।

କରଇ ବିଚାର ଏହୁ ଅତି ଚିତ୍ର।

କର ଥୟେ କେଡ଼େ ଯେ ଲେଖିଲା ଚିତ୍ର।୪୦।

କାମ ପୀଡ଼ା ନଥିବ ଯାହାର ଚିତ୍ତେ।

କାମନା କରୁଛି ଶକ୍ୟ ସେ ରଚିତେ।୪୧।

ପୁରୁଷ ଅବଶ ହେବ ଦେଖି ତାର।

ପୁରୁଷାର୍ଥ ଧନ୍ୟ ଯେ ଲେଖିଛି ତାର ।୪୨।

ଘନରସ ମୂର୍ତ୍ତିବନ୍ତ ଏ ସାକ୍ଷତ।

ଘନ ଚୟ ରୂପ କି କରିଛି ଖ୍ୟାତ।୪୩।

ମଦନାର୍ବୁଦେ ଲକ୍ଷକୁ ନୋହେ ସମ।

ମଦ ସରିଯିବ ଚାହିଁ ଏ ସୁଷମ।୪୪।

କି ଚିତ୍ର ଭଙ୍ଗିମା ରୂପ ପ୍ରାଣ ହରେ।

କିଞ୍ଚିତ ଚିତ୍ତ ନ ରହେ ମୋ ଦେହରେ।୪୫।

ସେ ସ୍ୱରୂପ ମୋ ଦେହେ ମିଶାଅ ଥରେ।

ଶେଷ ହେଉ ତାପ ଦେଖ, ତନୁ ଥରେ।୪୬।

କରୁଁ ନେଇ ସଜନୀର ଲଦି ଶିରେ।

କରୁଁ କୋଳ ସୁଖ ଦେଲା ସୁହାସୀରେ।୪୭।

ବାର ବାର ଧରଇ ଉର ଉପର।

ବାରବୟାତାପ ଉଣା ତତପର।୪୮।

ଆପଯୁକ୍ତ ନେତ୍ରେ ପୁଣି କରୁଁ ତଳେ।

ଆପଣା ମୂରତି ଦେଖେ ପାଦତଳେ।୪୯।

ଭାଳେ ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ ମୋର ପୁଣ୍ୟ ବର।

ଭାଲେ ଲିହିଥିବ ଏହା ବେଦବର।୫୦।

ସଜନୀ ଦେଖିଲେ ହେଲି ମୁଁ ଆରତି।

ସଜଡ଼ାଇ ଆଣିଲେ କି ଏ ମୂରତି।୫୧।

କଳ୍ପକେ ଏ ମୂରତି କି ଲେଖାଯିବ।

କଳ୍ପେ କଳ୍ପନା କରିକେ ସରଜିବ ।୫୨।

ଦୃଷ୍ଟି ଶ୍ରୁତିଗମ୍ୟ କାହିଁ ଏ ଅଛି କି ।

ଦୃଷ୍ଟି ଶ୍ରୁତିବିଦେ କରିବେ କିଛି କି ? ।୫୩।

ସରଜନା ନ ଥିଲେ ଦେଖା ନଯାଏ।

ସରସେ ମନକୁ ମୋର ଏ ମଜ୍ଜାଏ ୫୪।

କାନ୍ତ ମୋ ଏ ହେବେ ହେମି ମୁ କିଙ୍କରୀ।

କାନ୍ତ ବଦନା କହିଲେ ସତ୍ୟ କରି।୫୫।

ଅପ୍ରାପ୍ତ ହେଲେ ଆଶରେ ଜୀବ ଯିବ।

ଅପ୍ରାରବ୍‌ଧ କର୍ମ ମୋର କେ ଭୁଞ୍ଜିବ ।୫୬।

ସୁମତି ଏମନ୍ତ ପାଞ୍ଚି ବିମନରେ ।

ସୁମରଣା କରି ମଜ୍ଜେ ଉଚ୍ଛନ୍ନରେ।୫୭।

ଅଭିନବ –ବୟା ରାଧା ଶ୍ରୀ ଚରଣ।

ଅଭିମନ୍ୟୁ କବି କଲେ ସୁମରଣ ।୫୮।

ଚିତ୍ରପଟ ଦରଶନ ଛାନ୍ଦ ସରେ।

ଚିତ୍ର ଆଦ୍ୟ ପ୍ରାନ୍ତ ଯମକ ଉସରେ।୫୯।

ରସଲତା ହୋଇଣ ବିରସ

ରସଧର ଅଙ୍ଗ ଚିତ୍ର ଗୃହିଁ ବୋଲେ କିମ୍ପା

ଘନରସ ନ ବରଷ ହେ ସୁନ୍ଦର ।୧।

ହରଷରେ ସୁରସେ ବିହର ।

ହରବଇରି-ବେଦନା ହର।

ହରିଣୀ ହୃଦୟ କ୍ଷତ ହେଲା ପରି ବଢ଼େ

ବ୍ୟାକୁଳ ମୋର ଦେହର, ହେ ସୁନ୍ଦର ।୨।

ମାନବୀ କି ମୁଁ ତୁମ୍ଭ ସମାନ ।

ମାନ ନକରିବ କଥା ମାନ।

ମାନସ ତାପ ଲୋପକୁ ବେଗେ ହୁଅ

ଥରେ ତୁମେ ଅମୃତ ସମାନ,

ହେ ସୁନ୍ଦର ।୩।

ମନାଉଛି ହୋଇଛି ବିମନା ।

ମନା କରିବି ନାହିଁ କାମନା

ମନାସିଲେ ସଙ୍ଗ ଅଭିଳାଷ ଭୃଙ୍ଗ

ତାହା ବାରଇ ନିକି ସୁମନା,

ହେ ସୁନ୍ଦର । ୪ ।

ସାର ଶୀତକାଳକୁ ନୀଶାର ।

ସାରଙ୍ଗକୁ ଯେମନ୍ତ ଅସାର । ।

ସାରସ ଲପନ ସେହିପରି ମୋର

ହୃଦତାପ ହରା ଘନସାର,

ହେ ସୁନ୍ଦର । ୫ ।

ଶରମାରି ଦହେ ଫୁଲ ଶର ।

ଶରଣ ମୁଁ ପାଦସାରସର ।

ସରଳ ହୃଦୟ ନିର୍ଦ୍ଦୟ ହୋଇଲେ

ବାନା ଉଡ଼ିବ ଅପଯଶର,

ହେ ସୁନ୍ଦର |୬|

କର ବିଚାର, ଏ କଳାକର

କ-ର ଭୂଷଣ କଲେ ଶଙ୍କର ।

କରତାଉଅଛି ଅନୁଗତ ଜନେ ପୁଣି

ଏକି ରୀତି ଶ୍ରେଷ୍ଠଙ୍କର, ହେ ସୁନ୍ଦର ।୭।

ଭା-ସରୋଜ ମୁଖେ ସୁଧାଭାସ ।

ଭାଷ ଏତିକି, ଦୁଃଖେ ନ ଭାସ।

ଭାସକର ପରି ହେବ ହୁଦୁପଦ୍ମ

ତୋଷପାଇଁ ଏକଥା ଆଭାସ,

ହେ ସୁନ୍ଦର ।୮।

ରସରାଜେ ନ ଦିଅ ହରଷ ।

ରସ, ପୀୟୂଷ-ଭାଷ ବରଷ ।

ରସ ବାଞ୍ଛା ପ୍ରତିବିମ୍ବିବାକୁ ମୋର

କରିନାହିଁ ହୃଦ ଆଦରଶ,

ହେ ସୁନ୍ଦର ।୯।

ସରଜକ ତୁମ୍ଭେ ତ ରସର ।

ସରଘର ବର ହରଷର ।

ସର ବିପରୀତ ଦାନୀ ହେବାପାଇଁ

ଇଚ୍ଛା ହେଉନାହିଁ ମାନସର,

ହେ ସୁନ୍ଦର ।୧୦।

ପରମ ସୁଷମା ସ୍ୱରୂପର ।

ପରଚେ କି ମୁଁ ବାମା ଗୋପର ।

ପରତକ୍ଷେ ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ମନ ଧରେ ଲୋଭେ

ବିଚେଷ୍ଟା ରସ କୂପର, ହେ ସୁନ୍ଦର ।୧୧।

ରଜନୀଶ ଦର୍ପଣ ନୀରଜ ।

ରଞ୍ଜନ ମୁଖେ ହାସ ସରଜ ।

ରଜସମ କୃପା କଟାକ୍ଷ କଟାରି

ଯୋଗେ ଗୋପୀ ମଦନ ତରଜ,

ହେ ସୁନ୍ଦର ।୧୨।

ପାଦତଳେ ଅଛି ଇନ୍ଦ୍ରପଦ ।

ପଦ ପଦକ ଭାଷା ଆସ୍ପଦ ।

ପଦପରିହରି ଦେବ କାମଦେବ

ଗୁପ୍ତ ପଦଘାତର ବିପଦ,

ହେ ସୁନ୍ଦର ।୧୩।

ସଞ୍ଜବେଳୁଁ ସଜକରି ଶେଯ,

ସଜ ସୁମନେ ହୋଇବି ସଜ ।

ସଜନୀ ଜାଣିମେ ନାହିଁ ରସ ଦେବି

ଥରେ ଟେକ ଶ୍ରୀମୁଖ-କୁଶଜ,

ହେ ସୁନ୍ଦର ।୧୪।

ବାରଧର ତନୁ ଦେଖିବାର ।

ବାର ବାର ଲୋଭ ଅନିର୍ବାର ।

ବାରବୟା ବାହୁ ସଜ ହେଉଅଛି

ଆଶଚିତ୍ରେ କୋଳ କରିବାର,

ହେ ସୁନ୍ଦର ।୧୫।

ତାର ତାର ଭାଷା ବନିତାର ।

ତାର ତରଳ ନ ରଖେ ତାର ।

ତାରପତିମୁଖୀ ବୋଲେ,

ଆସ ଆସ, ଆଶ ନ ନାଶ,

ମୋତେ ନିସ୍ତାର, ହେ ସୁନ୍ଦର ।୧୬।

କରି ସଂକଳ୍ପ ଚିନ୍ତି ଶଙ୍କରୀ ।

କରିଗତି କହଇ ନକରି ।

କରୀଷ-କରି ବିଚାରି କରୁନାହଁ

ମୋତେ ପରା ଚରଣେ କିଙ୍କରୀ,

ହେ ସୁନ୍ଦର । ୧୭ ।

ଚିତ୍ତଜାତ-ବଶେ ଅନୁଚିତ ।

ଚିତ୍ତ ମୋହନା କଲା ରଚିତ ।

ଚିନ୍ତନ କରୁ ଚିତ୍ରଚେତା ହୋଇଗଲା

ଚିତ୍ତେ ଉଦୟ ତାର କିଞ୍ଚିତ,

ହେ ସୁନ୍ଦର ।୧୮।

ମରଷଣ ପାଇ ସେ କାମର ମରକତ

କେଶୀ ବୋଲେ ମର ।

ମରମ ପରମ ଲାଜ ଧନ ପେଡ଼ା

ଫେଡ଼ାଇଲୁ ଦାଣ୍ଡରେ ପାମର,

ରେ ମଦନ ।୧୯।

ଶରଣ ମୁଁ ବଳେ ପୁରୁଷର ।

ସରଞ୍ଜନ ନୋହେ ମାନସର।

ଶରାସନ ଧରିବାର ତୋର ଧିକ

ପୋଡୁ ପୋଡୁ ଫୁଲ ଶର,

ରେ ମଦନ ।୨୦।

ମାର ବୋଇଲା ଲୋକକୁ ମାର ।

ମାରଣାକୁ ନିଶ୍ଚୟ ରାମାର।

ମାର ନାମ ଖ୍ୟାତ କରାଇନାହୁଁ

କି ମିତ୍ର ଅଟୁ ପରା ଚନ୍ଦ୍ରମାର,

ରେ ମଦନ ।୨୧।

ଦରକଣ୍ଠୀ ଚେତନେ ହୃଦର ।

ଦର ବଢ଼ିଲା ଅପବାଦର।

ଦରପଣ ମୁହଁ କହେ ପୁଣି ମୁହଁ

କଲି ବିଟପୀ ରୀତି ଆଦର,

ହେ ଦଇବ । ୨ ୨ ।

ମତି ବରତ ମୋର ସମ୍ପତ୍ତି ।

ପନ୍ତି ମୁଖା ଦେଲୁ ଏ ବିପତ୍ତି।

ପତିତ ରୀତିକି ମତି ଗତି କଲା

ଅନ୍ତେ ହେବ ନରକ ପ୍ରାପତି,

ହେ ଦଇବ ।୨୩।

ଧୀରେ ଅବେଦ୍ୟ ଏ କୁବୁଦ୍ଧିରେ ।

ଧୀରେ ଶୁଣି ତୁଳିବ ନିଧିରେ ।

ଧୀରେ ଅଭିମନ୍ୟୁ ସାମନ୍ତ ସିଂହାର

ସଦା ଭାବଇ ରସ ନିଧିରେ,

ହେ ସୁଜନେ ।୨୪।

ବଚାରି ବିଧିରେ ଆନନ୍ଦରେ।

ଗୋବିନ୍ଦ ଚିତ୍ତରେ କହନ୍ତି କାତର

ହୋଇଣ ମିତର ପୁରତରେ।୧।

ରାଧାନା କହତ ହେଉଛି ମୁଁ ହତ

ଦହୁଛି ଦେହ ତ ମାର ଶରେ।

ଆଜି ମୋର ଜୀବ ଯମପୁର ଯିବ

ନିଶ୍ଚୟ ରାଜୀବମୁଖୀ ନାଁରେ।୨।

ସେ କି ଜଗତର ମୋହନ ମନ୍ତର

ହେଲା ତ ଚିତ୍ତର ମୋହପାଶୀ।

ମତ୍ତ ଗଜଗତି ନ କଲେ ସଙ୍ଗତି

ମୋହର କି ଗତି, ଗଲି ଭାସି ।୩।

ମାଧବ ହସିଲା, ମାଇଁଟି ଭାଷିଲା,

ବିବେକ ଧ୍ୱଂସିଲା ଗୋବିନ୍ଦର।

ପୀଡ଼ିଲା ମଦନ ଶୁଖିଲା ବଦନ

ବଢିଲା କଦନ-ଅକୂପାର ।୪।

ବଜ୍ର କି ପଡ଼ିଲା ସାହସ ଉଡ଼ିଲା

ଚେତନା ବୁଡ଼ିଲା ଚାହୁଁଚାହୁଁ।

ଜ୍ଞାନ ନରହିଲା ଲୋତକ ବହିଲା

ମରମ ଦହିଲା କାମ ଯହୁଁ।୫।

ଏ ରୀତି ଚାହିଁଲେ ବେଦନା ବହିଲେ

ସଖାଏ କହିଲେ ଶାନ୍ତି କରି।

ଏତେକ ସଙ୍ଗୀର ନସହିଲ ଗିର

ସଦନ-ଭଙ୍ଗୀର ପରା ହରି।୬।

ନୁହସି ଆରତି ଖୋଜିବା ଜରତୀ

ପେଷିବା ପୀରତି ଲଗାଇବା ।

ସେ ନବନାଗରୀ ସୁରସ ନଗରୀ ସୁପ୍ରେମ

ସାଗରୀ ମନାଇବା।୭।

ଅସାଧ୍ୟ ଦୂତୀରେ ହେଲେ ଏ କ୍ଷିତିରେ

ଖୋଜି ଝଟତିରେ ଉପାୟକୁ ।

ମୋହନ କରିବା ତା ମନ ହରିବା

ଲଭି ନ ପାରିବା ଯେବେ ତାକୁ ।୮।

ନାନା ଧୀ-କୂଟରେ ଜଗିବା ବାଟରେ

ଅବଶ୍ୟ ଭେଟରେ ପଡ଼ିବ ତ।

ନୋହିଲେ ମିଶିବା ତା ପୁରେ ପଶିବା

ବଳେ ଆକର୍ଷିବା ପ୍ରାଣମିତ।୯।

ନୋହିଲେ ଅତନୁ ପୂଜିବା ସୁତନୁ

ବଶ ହୋଇ ତନୁ ଦାନ ଦେବ।

ନୋହିଲେ ପ୍ରାପତି ପାର୍ବତୀର ପତି

ପୂଜିବା ତପତି ନାଶ ଯିବ ।୧୦।

ସଖାଙ୍କ ସାନ୍ତ୍ୱନା ବଚନେ ଚେତନା

ପାଇଣ ନୂତନା ଭାବ ଧ୍ୟାୟି।

ଗୋବିନ୍ଦ ରଚନ କଲେ ତ ବଚନ ସେ

ଯାଏ ବଞ୍ଚନ କି ହୁଅଇ ।୧୧।

ସେ କୃଷ୍ଣ ଚାମରୀ-କେଶୀ ନା ସୁମରି

ନିଷ୍ଠା ଯିବି ମରି ନ ପାଇଲେ ।

ପ୍ରାଣ ପ୍ରୟାଗରେ କି ଶିବ ନଗରେ

କି ଗଙ୍ଗାସାଗରେ ଦେବି ବଳେ ।୧୨।

କି ଯୋଗୀ ହୋଇବି ତା ଗୁଣ ଗାଇବି

ଏ ଦେହ ଥୋଇବି ମହୀ ଭେରି।

ତା ପଦଧୂଳିକି ମୋର ମଉଳିକି

ଦେବ କେ ବୋଲି କି ଦୟା କରି ।୧୩।

ହୃଦୟ ପଥର ହେଲାନି ଏଥର

ବିଦେହ ପଥର ସେ ସଙ୍ଖାଳି।

କଙ୍ଗାଳୀ ବରତ ଥାଳ ସେ ମୋରତ

ନାମ ଗଳାର ତ ଦୁଃଖ ଝୋଳି ।୧୪।

ଭାବ ଦର୍ଶନୀକି ଛାଡ଼ିବି ମୁଁ ନିକି ନିନ୍ଦିବି

ମୁନିଙ୍କି ଏ ବେଶରେ।

ତା ନାମ ଛାପରେ ଛାଇ ସ୍ୱରୂପରେ

ବସିବି ତପରେ ମୁଁ ନିଷ୍ଠାରେ।୧୫।

ରାଧା ଲମ୍ପଟରେ ତ୍ରିବେଣୀ ତଟରେ

ବଟ ନିକଟରେ କରି କୁଟୀ।

ପଞ୍ଚାତପ ତାପି ହୋଇବି ସନ୍ତାପି

ମଦନ ପ୍ରତାପୀ ଯିବ ହଟି।୧୬।

କେବଳ ରାଧାର ନାମ ନିରାଧାର

ମୋହର ଆଧାର ଆଜଦିନୁଁ।

ପୂଜିବି ଶଙ୍କର ବୋଲିବି ଶଂ-କର

କରିବି କିଙ୍କର ସେ ସୁତନୁ ।୧୭।

ସବୁରୂପେ ଗତି ମୋର ଗଜପତି

ଇଚ୍ଛଇ ଭଗତି ନବଜାତି।

ଆଦ୍ୟ ତ ପ୍ରକଟ ପ୍ରାନ୍ତ ହିଁ ନିକଟ

ହେଲା ଅପ୍ରକଟ ମଧ୍ୟରୀତି।୧୮।

ଗୋବିନ୍ଦ ଭାରତୀ ଶ୍ରବଣେ ଆରତି

ସଖାଏ ପୀରତି ବଶେ ହେଲେ।

କେ ପଛକୁ ଯାଇ ଉରେ ଆଉଜାଇ

ଲୁଅ ଉପୁଜାଇ କେହୁ ବୋଲେ।୧୯।

କେ ବୋଲେ ହେ ବନ୍ଧୁ ଆମ୍ଭ

ବଧୁଁ ଦେଇ ପରବଧୂଠାରେ ମନ।

ଆମ୍ଭ ମନରସା ତୋ ବିନା ଏରସା

ମଧ୍ୟରେ ଭରସା ନାହିଁ ଆନ ।୨୦।

ଆହେ ତ୍ରିଭୁବନ –ମୋହନ ଭବନ

ଅନ୍ଧାର ଜୀବନ ଯାଉଛିଟି।

ତୋହୋ ବିରସରେ ଆମ୍ଭ ବୁଦ୍ଧିସରେ

ଚାହିଁବୁ ତୋଷରେ କାହାକୁଟି ।୨୧।

ପ୍ରାର ନ ଗଲା ତ ଏହା ଦେଖିଲା ତ

ଦଇବ କଲାତ ଏତେ ସରି।

ନେତ୍ର ଫୁଟିଯାଉ ହୃଦ ଫାଟିଯାଉ

ପ୍ରାଣ ହଟିଯାଉ ବେଗ କରି।୨୨।

ସଖା ଏସନରେ ହୋଇ ବିମନରେ

ବୋଲନ୍ତି ଛନ୍ନରେ ସ୍ନେହ ଘେନି।

ତୋରା ଗମନରେ ଇଚ୍ଛି ସୁମନରେ

ମିଳି ସେ ବନରେ କାମସେନୀ ।୨୩।

ଗୋବିନ୍ଦ ବିଧୂର ବଦନ ବିଧୁର ଦେଖି

କଲା ଧୂରରୁଁ ବିଚାର।

ଜଗତ ବନ୍ଦନ ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗେ କଦନ

କରିଛି ମଦନ ଏତେ ଦୂର ।୨୪।

ପାଖକୁ ଆସିଲା ଅଳପ ହସିଲା

ହୋଇ ସେ ଭାଷିଲା ସଖାଚାହିଁ।

ଏ ନନ୍ଦ କୁମର ଅତି ସୁକୁମାର ଚାହିଁ

ଯାକୁ ମାର ହେବ ମୋହି ।୨୫।

ଏ ମାରେ ମୋହନ ହେବାରେ

ଗହନ ଅବ୍ୟାଜେ ବହନ କରି କହ।

ଦେଲେକି ମତିକି ଯୁବତୀକି ଏଣୁ

ବିପତ୍ତିକି ପାଏ ଦେହ।୨୬।

ଶ୍ରୀମୁଖ ଚାହିଁଛି ମୋହିତ ନୋହିଛି

ଦମ୍ଭକୁ ବହିଛି କଉଁନାରୀ।

ସଖାତ ଏତକ ଅଛ ଏ କେତେକ

କଥାଏ ମାତ୍ରକ ନାହିଁ କରି ।୨୭।

ମାଧବ ଭାଷିଲା ତୁମ୍ଭର ଆସିଲାଠାରୁଁ

ତ ଦିଶିଲା ଶୁଭ ଆଜ।

କହି ବା ପାରିବ ଟିକି ଗୋ,ତାରିବ,

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ କରିବ ଯେବେ କାର୍ଯ୍ୟ ।୨୮।

ସଞ୍ଚାରୀ କହିଲା, ସଂସାରେ ମହିଳା

ମୋ ସାଧ୍ୟ ନୋହିଲାର କେ ହେବ।

କଲେ ମୁହିଁ ଚିତ୍ତ ନୃନାରୀ କିଞ୍ଚିତ

ଦଣ୍ଡକେ ଶଚୀ ତ ଭଳି ଯିବ।୨୯।

ଜଳରେ ଲୁଚାଇ ଅଗ୍ନିକି ବଞ୍ଚାଇ

ମୋହୋରେ ସଞ୍ଚାଇବାର ହେବ।

ଅନଳ ଭିତରେ ବାରୁଦ ଯତରେ

ବିଚାର ଚିତ୍ତରେ ରଖାଯିବ।୩୦।

ପରଖ ସିଦ୍ଧିକି ଅଷ୍ଟମ ନିଧିକି କି

କଳାନିଧିଙ୍କି ଆଣି ଦେବି।

କାଗଜରେ ତରି କରି ସିନ୍ଧୁ ତରି

ଯିବାକୁ ମନ୍ତରୀ ବନାଇବି।୩୧।

ଥାଉ ହେବା କାନ୍ତ ସଙ୍ଗତେ ଏକାନ୍ତ

ଯେ ପୁରୁଷକାନ୍ତ ଦେଖିନାହିଁ।

ତା ମନ ରଞ୍ଜାଇ ନାଗରା ବଜାଇ

ସୁରସେ ମଜ୍ଜାଇ ଦେବି ମୁହିଁ।୩୨।

କରୁଛି ଗୁମାନ କୁଳିଶ ସମାନ

ହୋଇଥିଲେ ମାନ ଭାଙ୍ଗି ଦେବି।

ଅତନୁ ବିହାର ନଥିବ ଯାହାର

ହୃଦରେ ତାହାର କି କରିବି? ।୩୩।

ଶୁଣି କଣ୍ଠହାର ଗୋବିନ୍ଦ ବାହାର

କରି ଉପହାର ମତେ ଦେଲେ।

ଦେଇ ମତେ, ତାରପତିମୁଖୀ ତାର,

ସୁଯଶ ବିସ୍ତାର ତୁ, ବୋଇଲେ।୩୪।

ଶ୍ରୀ ରାଧିକା ବିନା ମୁଁ ତ ଜୀଇବି ନା

ଅମର ନବୀନା ପ୍ରାପ୍ତ ହେଲେ।

ଭଲା ନା ପାଞ୍ଚିତ ଦେଲେ ନେଇ

ଚିତ୍ତ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଉଚିତ ଦୂତୀ ବୋଲେ ।୩୫।

କଉଁ ରାଧାରତ ନାମକୁ ଧରତ ଦୁଇ

ରାଧାର ତ ନାମ ଖ୍ୟାତି।

ଗୋବିନ୍ଦ କହିଲେ ଦୁଇକେ ମହିଳେ,

ଜାଣୁତ ପହିଲେ ଏକ ମୂର୍ତ୍ତି।୩୬।

ଦୂତିକା ଭାରତୀ କହଇ ପୀରତିବତ୍ସଳ

ଧିରତି ହୋଇ ଶୁଣ

ବୃଷଭାନୁଜେମା ରାଧା ତାକୁ ଯେ ମା

ସରି ନୋହେ ଯେ ମାଈଁଟି ଜାଣ ।୩୭।

ମଲ୍ଲ ଗୋବର୍ଦ୍ଧନର ଯେ ଜୀବଧନ

ମାନସ ବନ୍ଧନ ପାଶୀ ବାଳୀ।

ରାଧାନାମହିଁ ତ ତାହାର ବିହିତ

ନାମ ପୁଣିହିଁ ତ ଚନ୍ଦ୍ରାବଳୀ।୩୮।

ଶ୍ରବଣେ କେଶବ ବୋଇଲେ,

ଆସବ ପିଇଛି ଆଶବଶରୁ ମୁହିଁ।

ମନ ଅବାରଣ ପ୍ରମତ୍ତ ବାରଣ ପରି

ରଣରଣ ବଶ ତହିଁ।୩୯।

ଏମନ୍ତ ମୁହିଁ ତ ସୁଜାଣ ତୁହିତ ଯେ

ହେବ ମୋ ହିତ ତାହାକର।

ଦୂତିକା ଜବରେ ଜାଣିଣ ଭାବରେ

ଗଲା ସେ ନବରେ ତତପର।୪୦।

ଶ୍ରବଣ-କୁହର-ସୁଖ ମନୋହର

ପ୍ରେମ ସନ୍ଦୋହାର ସାର ଘର।

ଘେନହେ ସଙ୍ଗୀତବିଦ ଏହୁ ଗୀତ

ନାମ ତ୍ରିଭଙ୍ଗୀତ ନିୟମର।୪୧।

ବୋଲଇ ସାମନ୍ତ ସିଂହାର ଶ୍ୟାମତ

ମୋହୋର ସାମନ୍ତ କାହିଁ ଆନ ।

ଶ୍ରୀ ପଦ୍ମଚରଣ ଭଙ୍ଗୀ ଆଚରଣ କରି

ସୁମରଣ ଯାଉ ଦିନ।୪୨।

କାତର ହୋଉଣ ଉତ୍ତର କଲେ ସଖାଙ୍କୁ ପୁଣ ।୧ ।

ସତେ କି ମିତ ହୋ ମୋତେ କି ବଶ ହେବ ରାଧିକା ।

ଦିଶିବ ମୋ ଶିବ ଆସିବ ସର୍ବ ଶୁଭେ ଦୂତିକା ।୨ ।

ହସିବ, ଏତେକି ଭାଷିବ, ଦୟା କଲା କିଶୋରୀ।

ରହିବ ପରାଣ, ଦହିବ ନାହିଁ ହର-ଭଗାରି ।୩।

“ରସିଲା ନାହିଁ ସେ, ଭାଷିଲା ଯେବେ ଆସି ସଞ୍ଚାରୀ ।

ଜୀବ ତ ବାହାରି ଯିବ ତ କ୍ଷଣେ ନ ରହି କରି ।୪।

କରିବି କି ବୁଦ୍ଧି ଧରିବି କେହି ଧୈର୍ଯ୍ୟ ବିବେକ ।

ମରିବି ତା ଲାଗି ତରିବି ସୁର ସିନ୍ଧୁ ପାତକ ।୫।

ମୋହନା ନାମକି ମୋହନା ନରଖିବ ଜଗତେ ।

ପୋଡ଼ିଲା ହୃଦୟ ପଡ଼ିଲା ଦିନୁ ମୋ କର୍ଣ୍ଣଗତେ ।୬।

କହୁଁତ ଏପରି ବହୁତ ଦଶା ଅବଶେ ଛନ୍ନ ।

ବିଧୁର-ବଦନ ବିଧୁର ସ୍ୱେଦ କମ୍ପ ଜନନ।୭ ।

ଅବଶ ବେଳରେ ପ୍ରବେଶ ହେଲେ ଶ୍ରୀପୂର୍ଣ୍ଣମାସୀ।

ଦମ୍ଭରେ କୃଷ୍ଣ ଆରମ୍ଭରେ ଶୀଘ୍ରେ ମାନ୍ୟ ପ୍ରକାଶି ।୮।

କ୍ଷେମକୁ ବାଞ୍ଛି, ସେ ଶ୍ୟାମକୁ ମନ୍ଦାହାସେ ବୋଇଲେ ।

ନୀରସ ବଦନ-ସାରସ ଦିଶେ କି ଚିନ୍ତାବଳେ।୯ ।

ମଦନ ରାଜନ ବଦନ ପରାୟେତ ମଣଇଁ ।

କାହାରେ ମନକୁ ବିହାରେ କି ହୋ ଅଛି ବଳାଇ ୧୦ ।

ନାଗରୀ କେ ଗୋପ ନଗରୀ ମଧ୍ୟ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଦେଖି।

ବରିଲା ନାହିଁ ସେ ପାରିଲା କେହି ଜୀବନ ରଖି ।୧୧।

ଶୁଣିମ ସେ ନାମ ମଣିମ ସେ ତ ଅମୃତ ବତ ।

ଭାଙ୍ଗିବ ଗରିବ ଲାଗିବ ତାକୁ ଅନଙ୍ଗ ଭୂତ।୧୨।

ଦେଖିବ ଆହୁରି ରଖିବ ଦମ୍ଭ କେଉଁ ଗୁଆଁରୀ।

କିଙ୍କରୀ ହେବାକୁ ଶଙ୍କରୀ ରମା ହେବେ ଆତୁରୀ।୧୩।

ଲାଳରେ ଗୋବିନ୍ଦ ବ୍ୟାଜରେ କଲେ ପ୍ରତି ଉତ୍ତର ।

ମହତ ହୋଇଣ କହତ ହେବ କି ଭାଙ୍ଗିବାର । ୧୪ ।

କନ୍ଦର୍ପ କିରୂପ ତା ଦର୍ପ ପୁଣି କେମନ୍ତ ଆଜୀ ।

ପୀରତି ପ୍ରଚାର ସୁରତି ରୀତି ଶୁଣିଲି ଆଜି । ୧୫ ।

ଗୋକୁଳ ଯାକର ଗୋକୁଳ ବ୍ୟାଧିବନ୍ତ ହେବାରେ ।

ବିରସ ବହୁତ ହରଷ ନାହିଁ ସେହି ଚିନ୍ତାରେ ।୧୬।

ଶୁଣିଲେ ଏମନ୍ତ ଭଣିଲେ ପୁଣି ଶ୍ରୀପୂର୍ଣ୍ଣମାସୀ।

ନକର ଭାବନାନିକର ଅଛି ଗୋ ଶାସ୍ତ୍ର-ରାଶି । ୧୭ ।

ଗୋ-ବର୍ଦ୍ଧନକୁ ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ ମଲ୍ଲ ବିଦ୍ୟା ପାଇଛି ।

ଭାଇ ସେ ତୁମର ଯାଇଁ ସେଠାକୁ ମାଗ ହେ କିଛି ।୧୮।

ଆଶ ତହିଁ ଥିଲେ ଆସତ ମୋହ ସଙ୍ଗତେ ଆଜ ।

ଦଇବ କଲାନି ପାଇବ ତୁମ୍ଭ ଇଚ୍ଛିଲା କାର୍ଯ୍ୟ ।୧୯।

ମୁଦରେ ଗୋବିନ୍ଦ ହୃଦରେ ଲାଭ ଅଛି ବିଚାରି।

ବେଗରେ ଯେ ମଲ୍ଲ-ନଗରେ ବିଜେ କଲେ ଶ୍ରୀହରି ।୨୦।

ସୁବଳ ଗହଣେ କେବଳ ପୂର୍ଣ୍ଣମାସୀ ଆବର।

ଚଳିଲେ ବହନ ମିଳିଲେ ଯାଇଁ ମଲ୍ଲ ନଗର ।୨୧।

ଦେଖିଲା କ୍ଷଣି ତ ଲେଖିଲା ଇଷ୍ଟ ଆଗତ ମଲ୍ଲ ।

ଆସିଲାରୁ ଭାଇ ଦିଶିଲା ମୋର ସକଳ ଭଲ।୨୨।

ବିଚାରି ଯେତେକ ପଚାରିଲା ସେ ସମସ୍ତ ଶୁଭ।

ରସାଇ ପୁଚ୍ଛିଲା ବସାଇ ଚନ୍ଦ୍ରାବଳୀ ବଲ୍ଲଭ । ୨୩ ।

ରଞ୍ଜାଇ ମନକୁ ଭୁଞ୍ଜାଇ ଦିବ୍ୟ ସାମଗ୍ରୀମାନ ।

ସୁମନ ବସନ ସୁମନ ହୋଇ ହେଲା ବହନ।୨୪।

କହିଲା ମଲ୍ଲ ଯେ ରହିଲା ଏବେ ବଳ ନନ୍ଦର।

କି କରୁଥାଉ ତୁ ନକରୁ ଭେଟ କଂସ ରାଜାର ।୨୫।

ଘରେ ତ ବସିଲେ ସରେ ତ ଭାଇ ଅଚଳ ନିଧି।

ଉପାୟ ନକଲେ କେ ପାଏ କାହିଁ କଉଁ ସମ୍ପ୍ରଧି।୨୬।

ଆଦର ଅବା ନଆଦର କହୁ ଅଛି ଭଲ ତ।

ଭେଦ ରଖୁଛୁ କି ସୋଦର ସାନ ତୁହି ମୋର ତ ।୨୭।

ମଥାକୁ ପୋତିଲେ କଥାକୁ ଶୁଣି ହସି ଶ୍ରୀହରି ।

ହାସକୁ ପ୍ରକାଶି ଭାଷକୁ ପୂର୍ଣ୍ଣମାସୀ ଉଚ୍ଚାରି ।୨୮।

ରସିଛି ଭାଇ ତ ଆସିଛି ଗୋରୁ ବିଦ୍ୟା ନେବାକୁ।

କହିଲେ ମଲ୍ଲ ଯେ ପହିଲେ ବିଦ୍ୟା ଦେବି କୁଷଙ୍କୁ । ୨୯ ।

ତାହାର ମୋହର ବାହାର ଭିତର ଅଛଇ କି ।

ଘର ତ ତାହାର ନିରତ ନ ଆସଇ କାହିଁକି ।୩୦ |

ଯାହାତ ତା ମନ ତାହାତ ଘେନି ଯାଉ ଏ କ୍ଷଣି।

ବଚନ ଏ ରୂପେ ରଚନ କଲା ଅନେକ ପୁଣି ।୩୧ ।

ମୋହନ କରରେ ବହନ ଦେଲା ଗୋ ଶାସ୍ତ୍ର ପୋଥି।

ରିଝାଇ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ବୁଝାଇ ଦେଲା ଯେ ଗୁପ୍ତ ତଥି ।୩୨।

କୃଷ୍ଣରେ ବସାଇ ତୃଷ୍ଣରେ ପୁରୋଦର ଶୟନେ ।

ଜାୟାରେ କହେ ନିର୍ମାୟାରେ ଅତି ହରଷ ମନେ ।୩୩।

ସଜନୀ ସହରେ ସଜନିକରକୁ ଲାଗି ହୋଇ ।

ଯାଇ ତ ବନ୍ଦାଅ ଭାଇ ତ ମୋର ଅଟେ କହ୍ନାଇ ।୩୪ ।

ତରକି ଅଛ ସେ ପର କି ନନ୍ଦରାଜା କୁମର ।

ରମଣି ଦିଅ ଗୋ ସୁମଣି ରତ୍ନମାଳ ସତ୍ୱର ।୩୫ ।

ଆନନ୍ଦ ମନେ ରସାନନ୍ଦ ବନ୍ଦାବନା କରଣେ ।

ସୁବେଶ ହୋଇଣ ପ୍ରବେଶ ଚନ୍ଦ୍ରାବଳୀ ତକ୍ଷଣେ ।୩୬।

ରଜନୀଶ ମୁଖୀ ସଜନୀ ମେଳେ କୃଷ୍ଣ ବନ୍ଦାଇ ।

ଯତନ ଦେଲା ସେ ରତନ ହାର କଣ୍ଠେ ଲମ୍ବାଇ ୩୭ ।

ଅତନୁ ଦେବତା ସୁତନୁ କି ଏ ମଣି ସୁତନୁ।

ଦେବର ସମ୍ବନ୍ଧେ ସେ ବରମାନ୍ୟ ଛାଡ଼ିଲା ମନୁ ।୩୮ ।

ଭିଡ଼ି କି ଯତନେ ଧଡ଼ି କି ଦନ୍ତବାସରେ ଧରି ।

ନାସିକା ଫୁଲାଇ ରସିକା ମନ୍ଦହାସ ବିସ୍ତାରି ।୩୯ ।

ମୋଡ଼ିଲା ବଦନ ଆଡ଼ିଲା କରି ବାସ ପଣନ୍ତି ।

ନଚାଇ ଭ୍ରୂଲତା ଲୁଚାଇ ମାରେ ନେତ୍ରାନ୍ତ କୁନ୍ତ ।୪୦ ।

ଦଣ୍ଡକ ରହି ପହଣ୍ଡକ ଯାଇଁ ତ୍ରପା କୃପାରେ ।

ଶମ୍ପାଗଉରୀ କମ୍ପାଇଣ ଗାତ୍ର ଦିଏ ଭଙ୍ଗୀରେ ।୪୧।

ପଲକ ନ ଚଳେ ପୁଲକ ଗଣ୍ଡ ଗାତ୍ରେ ପୂରାଇ।

ଭାବ ଅଳଙ୍କାର ଭାବକୁ ଅଙ୍ଗୀକାର କରଇ ।୪୨।

ଉଲ୍ଲାସ ହୋଇଲା ବିଳାସ ଲୀଳା ଲଳିତ ରୀତି ।

ଉତ୍କଟ ହୋଇଣ ପ୍ରକଟ ହେଲା ନାଗରୀ ନୀତି ।୪୩।

କଳା କପିଳମୁଖ କଳାକର ବଦନା ଦେଖି ।

ରସିଲା ମନ ଯେ ଭାସିଲା କାମ-ଜଳେ ସୁମୁଖୀ।୪୪ ।

ବାଳାର ମନ ଯେ ମାଳାର ଦେବାବେଳେ ଆତୁର ।

ବରଣ କରି ମୁଁ ଶରଣ ହେବି, କରେ ବିଚାର ।୪୫ ।

ମନ ବାରଣ ଅବାରଣ କୋଳେ ଇଛେ ଲମ୍ପଟେ ।

ବିଚାର ମାହୁନ୍ତ ପ୍ରଚାର ଲିଜ୍ଜାଙ୍କୁଶେ ଆକଟେ ।୪୬ ।

ବାହୁଡ଼ି ଆସନ୍ତେ ସେ ହୁଡ଼ି ହୁଡ଼ି ପଡ଼ଇ ପଥ ।

ପଡ଼ିଲା ମୋହରେ ପୋଡ଼ିଲା ମନକୁ ମନମଥ।୪୭।

ଗୋବିନ୍ଦ କରି ଅରବିନ୍ଦ ମୁଖୀ-ମୁଖ ଦର୍ଶନ।

ନିଶ୍ଚଳ ହୋଇଲା ଅଚଳ ପରି ସର୍ବାଙ୍ଗ ସ୍ଥାନ ।୪୮।

ଭାବିତ ବାସବ ପବି ତ ହେଲା ଲଜ୍ଜା ତହିଁକି ।

ତୀକ୍ଷ୍‌ଣ ଶରକୁ ସେକ୍ଷଣ ସ୍ମର ବିନ୍ଧିଲା ହାଁକି।୪୯।

ଉଭୟ ମନେ ସ୍ମର ଭୟ ତେତେ ବେଳୁ ପାଇଲେ ।

ବିକାର ହାସରୁ ସ୍ୱୀକାର ମଣି ମନ ବୋଧିଲେ ।୫୦ ।

ସେ କ୍ଷଣେ ମୋହନ ତକ୍ଷଣେ ଗଲେ ମେଲାଣି ହୋଇ ।

ଭେଟିଲେ ସଖାଙ୍କୁ ବଟିଲେ ବାହ୍ୟ ଲୋକ ଭୁଲାଇ ।୫୧।

ଭଗବତକୁ କହି ଭଗବତୀ ଗଲେ ସ୍ୱପୁରେ ।

ଅପ୍ରାସରେ ଏ ଅନୁପ୍ରାସ ଛାନ୍ଦ ବିଚାରି ଧୀରେ।୫୨ ।

ବିଦଗଧ ଏ ବିଦଗ୍‌ଧ-ଚିନ୍ତାମଣି ପ୍ରବନ୍ଧ ।

ବୁଧଙ୍କ ମନକୁ ବୋଧକ, ଅଜ୍ଞ ଏଥିକି ଅନ୍ଧ ।୫୩।

ଗୋବିନ୍ଦ-ରରୁ-ଅରବିନ୍ଦ-ପଦ-ରସେ ମିଳିନ୍ଦ ।

ହେଲେ ତ ଜାଣିମ ହେଳେ ତ ଏଥି ସୁଗନ୍ଧ ସ୍ୱାଦ ।୫୪।

ଭାଷଇ କେବଳ ଭାସଇ ଭବଜଳେ ମୁହିଁ ତ ।

ସାମନ୍ତ ସିଂହାର ସାମନ୍ତ ଶ୍ୟାମ ବିନୁ ନାହିଁ ତ।୫୫ ।

ଭାବି ନିରତ ଭାବିନୀ ରତ ହୋଇ ପରମାନନ୍ଦ ।୧।

ଭାସନ୍ତି ରସେ ଭାଷନ୍ତି ରସେ ମିତ ଆଗରେ ବସି ।।

ଗୁଣୀତିଳକ ଗୁଣି, ତିଳକ ଯୁଗ ହୋଇଲା ଆସି । ୨ ।

ଦର ସନକ ଦରଶନ କଲେ ତ ପାଇବେ ମାରେ।

ତାର ମୂରତି ତାର ମୁଁ ରତି ଲକ୍ଷିବି କି ଗୁଣରେ ।୩।

ମୋହ ନାଶର ମୋହନାଶର ଜନମି ଅଛି ସେହି ।

ପରସଂସାରେ ପରଶଂସାରେ କହିବି କେହି ମୁହିଁ ।୪।

ଚନ୍ଦ୍ରାବଳୀକି ଚନ୍ଦ୍ରାବଳୀ କି ହାରି ଶରଣ ନଖେ।

ଦରପଣତ ଦର ପଣତ ପାଇବ ଯୋଗୁଁ ମୁଖେ ।୫ ।

କି ସୁ-ମନରେ କି ସୁମନରେ ମନାଇଥିଲି ହର।

ତାର ଆଲୋକ ତାର ଆଲୋକ ହେଲା ସେ ପୁଣ୍ୟ ମୋର ।୬।

ସୁରମଣୀକି ସୂରମଣିକି ଚିତ୍ର କି ମୋହିବାର ।

ରତି ଭାରତୀ ରତି ଭାରତୀଙ୍କି, ସେତ ଅଳଙ୍କାର ୭ ।

ମୋହ ନିମିତ୍ତ ମୋହନୀମିତ ଜନମି ଅଛି ଆସି।

ଆନ ନ ଭାବି ଆନନ ଭାବି ସେ ମନ ବନ୍ଦୀପାଶୀ।୮ ।

ସୁନ୍ଦରପଣ ସୁ-ଦରପଣ ଦେଖି ପାଇବେ ହର।

ଆନନ ରସି ଆନ ନରସି ଯୋଗୀ ଇଚ୍ଛିବେ ଘର।୯।

ଅପସରୀକି ଅପସରିକି ନ ଯିବେ ମାନ ମ୍ଳାନେ।

ଅଳକାପନ୍ତି ଅଳକାପତି ଦେଖି ମଜ୍ଜିବ ଛନ୍ନେ । ୧୦ ।

ମନମଥର ମନ ମନ୍ଥର ଗମନା ମୋହିପାରେ ।

ନ ବିନାଶେ କି ନବୀନା ସେ କି ଆନକୁ ଲୋକନରେ ।୧୧।

ଧିଆନ କରୁ ଧୀଆନ କରୁଅଛି ମୋର ତା ଛବି ।

କୁସୁମଶର କୁସୁମ ଶର ହେଲା ଆସିତ ପବି। ୧୨।

ଜୀବନ ଯିବ ଜୀବନଜୀବ ନହେଲେ ଚାନ୍ଦ ମୁହୀଁ ।

ସୁନାସୀର ତ ସୁନାସୀ ରତ ପାଇଲେ ହେବି ମୁହିଁ ।।୧୩।

ଗତି କି କଲା ଗତିକି କଳାବତୀ ଆସିବା ବେଳେ ।

ସୁମତି ହରି ସୁମତି ହରି ହେଲା ମୋର ସେ କାଳେ ।୧୪।

ଦର୍ପକର ସେ ଦର୍ପକ ରସେ ଭାସିଲି ତାକୁ ଚାହିଁ ।।

ଅଙ୍ଗନାବର ଅଙ୍ଗ-ନାବର ବିନା ତରିବି କେହି ।୧୫।

ସେ ହିତ ଦିଶେ ସେହିତ ଦିଶେ ନୟନ ପାଶେ ମୋର ।

କେହି ତରକି କେ ହିତର କି ଜାଣ ଉପାୟେ କର ।୧୬।

ବିଚାର କରି ବି-ଚାର କରିଗତି ଛାମୁକୁ ପେଷ।

ବିଦେହ ରେ ବି-ଦେହସରେ, ମୋର ପୂରାଅ ଆଶ ।୧୭।

ହରିର-ଭାଷ ହରିର ଭା-ସକଳ ସଖାୟେ ଶୁଣି ।

ବିରସ ତେଜ, ବୀର ସତେଜ ହୁଅ ବୋଇଲେ ବାଣୀ ।୧୮।

ଗୋ-ବରଧନ ଗୋବରଧନ କାନ୍ତାକୁ ଲେଖ ଲେଖ ।

ମାନବୀ ସେ, ତ ମାନ, ବିଷେତ ଦେଖିଛି ତୁମ୍ଭ ମୁଖ ।୧୯।

ଚିନ୍ତେ ବାମାର ଚିତ୍ତେ ବାମାର ପ୍ରବେଶ ହୋଇବନି ।

ପରମ ଦାର ପରମ ଦାରଣ ହୃଦ କରିବନି ।୨୦।

ନବ ରମଣୀ ନବର ମଣି ଅଛି ଶ୍ରୀଦାମ ଯାଉ ।

ଶିଙ୍ଖାରି-ଗୁଣ-ସଖାରି ଗୁଣ ଏତକ କରିଥାଉ ।୨୧।

ଭାବର ଲେଖ ଭାବର ଲେଖନ କରି ମିତେ ଦେଲେ । ।

ମାଧବ ଭାଷି, ମାଧବ ଭାଷି ଯାଅ ଏ ଶୁଭ ବେଳେ ।୨୨।

ସେ ଉଭରକୁ ସେ ଉତ୍ତରକୁ ମାନି ବହନ ଗଲା ।

ଅଙ୍ଗନାଶରେ ଅଙ୍ଗନା ସରେ ସେ ପୁରେ ଶୁଣାଗଲା ।୨୩ ।

ରଜନିକର ରଜନୀକର-ମୁଖୀ ବୋଳେ ଗାତ୍ରରେ ।

ହା ରାବହିଁ ତ, ହାରା ବହି ତ ନ ପାରେ ଅବଶରେ । ୨୪ ।

ସଜ ନିକର ସଜନୀକର ମଣଇଁ ପର ଭାର ।

ବରଷା ରସ ବରସାରସ ନିୟନୁଁ ବହେ ତାର ।୨୫।

ରସି କାମରେ ରସିକାମରେ, ସଜନୀ ଆଗେ ଭଣେ।

ପଶୁପ ସୁତ ପଶୁପସୁତକୁ ସରି କଉଁ ଗୁଣେ ।୨୬।

ନାଗ-ରମଣୀ ନାଗରମଣି ଦେଖିଲେ ଭୁଲିଯିବେ।

ସୁର-ସମ୍ପଦ ସୁର ସପଦ ଛୁଇଁଲେ ଅରଜିବେ ।୨୭।

ସୁର-ତରୁଣୀ ସୁରତ -ରୁଣୀ ହୋଇବେ ଦରଶନେ । ।

ମାନବୀ କି ସେ ମାନବିକି ସେ ବଳେ ଭଜିବେ ଛନ୍ନେ । ୨୮ ।

କିଙ୍କରୀବର କି କରି ବରଜବୀର ପାଦେ ହେବି ।

ସଙ୍ଗିନିକର ସଙ୍ଗିନୀକର ନୋହିଲେ ପ୍ରାଣ ଦେବି । ୨୯ ।

ସାର ସମ୍ପଦ ସାରସ ପଦ ପାଇଁ ମୁଁ ଛାଡ଼ିଦେଲି ।

ମନ୍ଦାକ୍ଷରେ ଚ ମନ୍ଦାକ୍ଷରେ ତ ସର୍ବାଙ୍ଗ ନ ଦେଖିଲି ।୩୦।

ଧ୍ରୁବ ଲୋକରେ ଧ୍ରୁବ ଲୋକରେ ପଡ଼ନ୍ତା ପଛେ ନିନ୍ଦା ।

ବିଧିର ବାମୁଁ ବିଧୀର ବା ମୁଁ ସକାଳେ ହେଲି ଧନ୍ଦା ।୩୧।

ନକଲି କୋଳ ନକଲି କୋଳ-ସ୍ତିରୀ ଗଣନା ହେଲି ।

ଭା-ବରଧନେ ଭାବର ଧନେ କିଣତ ନ ବୋଇଲି ।୩୨।

ଭାବ-ମୂରତି ଭାବ ମୁଁ ରତି ପାଇବି କି ଉପାୟେ ।

କୁସୁମ ଧନୁ କୁସୁମ ଧନୁ ଟାଣୁଛି କର୍ଣ୍ଣ ଯାଏ ।୩୩ ।

ଧରମ ହତ ଧର ମହତ କଥାଏ କହେ ସହୀ ।

ଏ ମନ୍ତରତ ଏମନ୍ତ ରତ କେ ଦେଲା ଚାନ୍ଦମୁହୀଁ ।୩୪ ।

କାନ୍ତବର ତ କାନ୍ତବରତ ଛଡ଼ାଇ ଦେଲା ତୋର।

ପରମନୀଷା ପରମନିଶା ପରାୟେ ଅଗୋଚର ।୩୫।

ପରମ ନର ପର ମନର ବଶକୁ କରିପାରେ।

ସେବ ଶଙ୍କର ସେ ବଶକର ହେଲେ ବା ହୋଇପାରେ ।୩୬ ।

ଶତ କୋଟି ତ ଶତ କୋଟିତ ହୋଇଲା ମିତ ଗିର ।

ପର-ବେଶ ତ ପରବେଶ ତ ହୋଇଲା କୃଷ୍ଣଚାର ।୩୭।

ଭାବର ମିତ ଭାବରମିତ କାଳେ ଚିଟାଉ ଦେଲା ।

ବିତର କରୁଁ ବିତରକରୁଁ ସିହାଣୀ ଜାଣିଗଲା ।୩୮।

ଉରୁପଣତ ଉରୁ ପଣତ ପ୍ରସାରି ଲେଖ ଘେନି।

ପୀୟୂଷ କର-ପୀୟୂଷ କରଗତ ପରାୟେ ମାନି ।୩୯ ।

ମୁଦ ଶ୍ରବଣେ ମୁଦ ଶ୍ରବଣେ ହୋଇବ ଧୀର ନରେ ।

ବିଦଗ୍‌ଧ ଚିନ୍ତା ବିଦଗ୍‌ଧ ଚିନ୍ତାମଣି ହରିବ ଖରେ ।୪୦ ।

ପୂତ-ନାମରା ପୂତନା-ମାରଣାଦି ଗୁଣକୁ କହି ।

ଆନନ୍ଦରତ ଆନ ଦରତ ଅଭିମନ୍ୟୁର ନାହିଁ ।୪୧।

ରସ ଆଦ୍ୟପ୍ରାନ୍ତେ ବାସ ।

ରସିକା ମୁଦରେ ଚୁମ୍ବନ ମୁଦରେ

ଦେଇ ହେଲା ସ୍ନେହ ବଶ ।

ସେ ଗୁଣନିଧି ।୧।

ରସାମୃତ କୃଷ୍ଣ ଭାଷ।

ରମଣୀ ପଠନେ ଆଶ ।

ରସିଣ ଚିଟାଉ ଫିଟାଉ ଫିଟାଉ

ଟାଉ ଟାଉ ହେଲା ଦୃଶ ।

ସେ ସୁମତିର । ୨ ।

ରସନା ଶ୍ରବଣ ଦେଶ

ରଚିଲେ ବାଦ ବିଶେଷ।

ରସି ମନ ଖରେ ସବୁରି ପାଖରେ

ଆତୁରେ କଲା ନିବାସ ।

ସେ ସୁମତିର ।୩।

ରମଣୀ ହୋଇ ଉଲ୍ଲାସ ।

ରସନ୍ତେ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ବଂଶ ।

ରଞ୍ଜନେ ତାଙ୍କର ମୋକ୍ଷପଦ

କରକୁ ଦେଲା ଚତୁରୀ ଈଶ ।

ସେ ପରଖରେ ।୪।

ରଚନା ଆଦ୍ୟ ଶ୍ରୀ ଗିରୀଶ ।

ରଙ୍ଗ ଚରଣକୁ ଆଶ ।

ରସିଣ ଶ୍ରୀ ପାଞ୍ଚ ଏ ଉତ୍ତାରୁ

ପାଞ୍ଚଶର- ମୋହନା ପ୍ରକାଶ ।

ସେ ସୁଭାଷାରେ ।୫।

ରସନିଧିକି ଅଶେଷ ।

ରୁଚିର ବିନୟ ଭାଷ

ରସାରେ ସ୍ତବକସ୍ତନାର ଯାବକ

ପରି ମୁଁ ହୋଇଲି ଦାସ ।

ରେ ପ୍ରାଣେଶ୍ଵରି ।୬।

ରତୀଶ ତାପେ ଅବଶ–

ରସଦାନୀକି ମୋ ଆଶ ।

ରଖ ବା ଶରଣ ନରଖ ମରଣ

ହେଲେ ହେବାଟି ନୀରସ ।

ଗୋ ଜୀବେଶ୍ଵରୀ ।୭ ।

ରତ୍ନାକରେ କରି ବାସ ।

ରହିଲେ ଏ ଦୀନ କ୍ଳେଶ ।

ରମାପତି ରଥ-ଗ୍ରାସ ମନୋରମ

ପରା ହେବ ଅପଯଶ ।

ଗୋ ପ୍ରାଣବନ୍ଧୁ ।୮।

ରଜନୀଶ ସୁସାରସ ।

ରମ୍ୟ ଜିତ ସୁଖ ହାସ ।

ରହିଛି ମୋ ମତି ତହିଁରେ ସୁମତି

ଅସର ନିଶି ଦିବସ ।

ଗୋ ଗୁଣମଣି।୯ ।

ରଙ୍ଗିମା ଭଙ୍ଗୀ ବିଶେଷ ।

ରହି ହୃଦେ ଦେଲା ପ୍ରାସ।

ରଖିଥିଲୁ ଧନ ଦୁଃଖ ବରଧନ

ପାଇଁ ନେତ୍ରେ ସୁଧା ବିଷ।

ଗୋ ଜୀବଧନ । ୧୦ ।

ରଙ୍ଗ ଅଧରେ ସୁହାସ ।

ରସାମୋହୀର ବିକାଶ।

ରଖିଅଛି ମୋର ତେତକ ରାମାର

ପାଇଥିବାରୁ ଆଶ୍ଳେଷ।

ଗୋ ପ୍ରାଣପ୍ରିୟେ ।୧୧।

ରଖି ମନ୍ଦାକ୍ଷ ଉଲ୍ଲାସ ।

ରହିଣ କି ଭଙ୍ଗୀରସ ।

ରତନ ମାଳୀକି ଦିଅନ୍ତେ ଭାଳିକି

ହେଲି ରସିକେ ସୁରେଶ ।

ଗୋ ଗୁଣନିଧା ।୧୨ ।

ରସା ରସୁଁ ନାରୀଈଶ ।

ରମ୍ୟ ଦିଶେ କୁଚ ଦେଶ ।

ରତ୍ନାସାରୁ-ଶିରପରେ କି ଶଶୀର

ଉଦୟ ହେଲା ପ୍ରକାଶ ।

ସେ ଶୋଭା ଦିଶେ ।୧୩।

ରହି ଦଣ୍ଡେ ଫେରି ବାସ ।

ରଚିଲୁ ବାଧା ଆଭାସ ।

ରମ୍ୟ ଦୃଷ୍ଟି କୁନ୍ତ ମାରି ହୃଦକୁ

ତ ଦେଲୁ ହରଷ ପରାସ।

ରେ ରାମାବର ।୧୪।

ରଣିତ ନୂପୁର ଘୋଷ ରସେ

ଶ୍ରୁତି କରେ ଆଶା

ରଖିଅଛି କିଣି ମୋ ପ୍ରାଣ କିଙ୍କିଣୀ

ତେତେବେଳୁଁ ହେଲି ଦାସ ।

ଗୋ ପ୍ରାଣପ୍ରିୟେ । ।୧୫ ।

ରମ୍ୟ ସ୍ତନ ସୁରବାସ ।

ରବିକର ମୋ ମାନସ ।

ରସଦାନୀ କର- ସାରଣୀ ମୁଁ

କର ଗତିବେଳେ ହୋଇ ତୋଷ ଗୋ ।

ଜୀବେଶ୍ଵରି ।୧୬।

ରଣ ରଣେ ହେଲେ ନାଶ ।

ରସିକିନୀ କି ନୀରସ ।

ରଜନୀଶ କରେ ପଦ୍ମନାଶ

କରେ ସେ ନିନ୍ଦାପାଏ ଦିନେଶ ।

ଗୋ ଜୀବେଶ୍ଵରି । ।୧୭ ।

ରଜ ଅହି ଉଡୁଈଶ ।

ରସନ୍ତି ଦେଖ ମହେଶ ।

ରହିତ ମୋ ଗୁଣ ହେଲେ ମନେ

ଗୁଣ ଅନୁଗତ ହେତୁ ରସ ।

ଗୋ ଜୀବେଶ୍ଵରି ।୧୮।

ରସାଧିକାର ସୁଯଶ ।

ରସାରେ ଶଶୀ ସଦୃଶ ।

ରଙ୍ଗ ମୋ କୁମୁଦ ନୟନକୁ

ମୁଦ ଚିଭଚକୋରକୁ ତୋଷ ।

ରେ ଜୀବେଶ୍ଵରି । ୧୯ ।

ରଙ୍କୁନେତ୍ରୀ ଦେଲେ ଆଶ ।

ରହିବ କି କାମ ତ୍ରାସ ।

ରଖିଛି ପରାଣ ପକାଉଛି

ରାଣ ଆସିବା ଯାଏ ତୋ ଭାଷ।

ରେ ରାମାବର ।୨୦।

ରତି ପତିରେ ଅବଶ ।

ରସ ରସୁଁ ବୁଦ୍ଧି ଭ୍ରଂଶ ।

ରସଦ ଉତ୍ତର ନୋହିଲେ

ସରତବୟା ନ ଧରିବୁ ଦୋଷ ।

ଗୋ ଜୀବେଶ୍ଵରି । ୨୧ ।

ର-ସ-ଧର ଅଙ୍ଗଭାଷ।

ରଚନା ହୋଇଲା ଶେଷ।

ରମଣୀ ମୁକୁଟ ପଢୁ ମୁଦକୂଟ

ବେଳୁଁ ବେଳୁଁ ପରକାଶ ।

ହେ ସାଧୁଜନ ।୨୨।

ରଞ୍ଜନ ଲେଉଟ ଭାଷ।

ରସିକା କରି ପ୍ରକାଶ ।

ରସିକେ ବିଚାର ଦେଇ ସଖାଚାର

ପେଶିଲା ଗୋବିନ୍ଦ ପାଶ ।

ହେ ସାଧୁଜନେ ।୨୩।

ରସାନନ୍ଦ ଲୀଳା ରସ।

ରସନ୍ତେ ନଥାଇ କ୍ଳେଶ ।।

ରସାରେ ସାମନ୍ତସିଂହାର

ସାମନ୍ତ ବୃଷଭାନୁ ସୁତା-ଈଶ ।

ହେ ସାଧୁଜନେ ।୨୪।

ସର୍ବ-ସୁଖାନନ୍ଦ ସାର ମନ୍ଦିର ।

ସ ନିୟମ ପ୍ରଥମରେ ପ୍ରାନ୍ତର।

ସର ଅଟଇ ଏଣୁ ଏ ରସର ।୧।

ସଖା ହସ ହସ ହୋଇ ସତ୍ୱର।

ସନ୍ନିକଟ ଯାଇ ମୁଦ ଦେବାର ।

ଶତଦଳ-ଦଳ କର ପ୍ରସାର ।

ସସ୍ନେହରେ ମୁଦ ଘେନି ଅପାର । ୨ ।

ଶତ ରତନ ରଙ୍କ ପାଇବାର ।

ସମ ଆନନ୍ଦ ବଢ଼ିଲା କୃଷ୍ଣର ।

ସରାଗରେ ଲଗାଇ ହୃଦପର ।

ସଉତ୍ସୁକେ ଫେଡ଼ିଲେ ମୁଦ ସାର ।୩।

ସରଞ୍ଜନ ବର୍ଣ୍ଣାବଳୀ ନେତ୍ରର ।

ସମ ସମଶିର ଘନ ସୁନ୍ଦର ।

ଶଶଧର ଦେଖି ଯେହ୍ନେ ଚକୋର ।

ସଦାନନ୍ଦ ଆନନ୍ଦର କି ପାର ? ।୪।

ସର୍ବଶରଣ ରକ୍ଷଣ ଆଦ୍ୟର ।

ସରଜନା ଶ୍ରୀ ବର୍ଣ୍ଣ ତିନିବାର ।

ସଞ୍ଚ ଏ ଅନ୍ତେ ଲେଖା ମନୋହର।

ସର୍ବୋତ୍କର୍ଷ କୃଷ୍ଣ ଗୁଣ ସାଗର ।୫।

ଶମ୍ଭୁ ସ୍ଵୟମ୍ଭୁ ଆଦି ସୁରବାର ।

ସତତରେ ସୁମରନ୍ତି ପୟର ।

ସନାତନ ଅବ୍ୟକ୍ତ ତତ୍ତ୍ୱସାର ।

ସର୍ବ ନମସ୍କୃତ ଶ୍ରୀ ସର୍ବେଶ୍ୱର ।୬।

ସର୍ବ ମନାକର୍ଷଣ ଶକ୍ତି ଧର ।

ସଂସାରରେ ରସବୀର ନାଗର ।

ସରୋଜକୁ ବଳି ପଦ ସୁନ୍ଦର ।

ଶରଣ ମୁଁ ହେଲି ତହିଁ ଉଦ୍ଧର ।୭ ।

ଶତକୋଟି ବିନୟ ଦୈନ୍ୟ ମୋର ।

ସମର୍ପିଲି ପରାଣ ଦାସୀ କର ।

ଶରବଣ କରିଛି ଋଷିଗିର।

ସବୁକାଳେ ବନ୍ଧୁ ମୋ ପ୍ରାଣେଶ୍ଵର ।୮।

ସଦୟରେ ସେଦିନ ଆସିବାର ।

ସତେ ବରିଛି ଦେଇ ରତ୍ନହାର ।

ସକରୁଣ ହାସ ଦୃଷ୍ଟି ତୁମ୍ଭର ।

ସବୁ ରୂପେ କିଣିଛି ମତି ମୋର ।୯।

ଶମ୍ବରାରି ସେ ଦିନୁ ମାରେ ଶର।

ସଜନିତ ବେଦନା ଅନିର୍ବାର ।

ସଜନୀରେ ଉପଚାର ହେବାର।

ସରୁଁ ସରିଲାନି ପଦ୍ମ ପତର ।୧୦।

ଶମନର ପୁରକୁ ଜୀବ ମୋର ।

ସଜ ହୋଇଛି ଯିବାକୁ ବିଚାର।

ସଦା ମଙ୍ଗଳ ଚିଟାଉ ଦେବାର ।

ସଞ୍ଜୁଅଛି ସେ ବାରି ବାରବାର ।୧୧।

ସଂଘନନ ନବଘନ ନିକର ।

ସରାଇବ ତାପ ଅଙ୍ଗ ଦେଶର ।

ସନ୍ତୋଷ ଦାନୀ ନେତ୍ର ଚାତକର ।

ସହଜେ ତ ଘନରସ ଭଣ୍ଡାର ।୧୨।

ଶଶହୀନ ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖ ରୁଚିର ।

ସଦୀପ୍ତକ ହୃଦୟ କୁମୁଦର ।

ସଂସର୍ଗୀ ମୁଁ ହୋଇବି କି ତହିଁର।

ସରିଯିବ ଜୀବ ବାଧା ବିଚାର । ୧୩ ।

ସନ୍ତାପିତ ଚିତ୍ତ ଚକ୍ରବାକୀର।

ଶଙ୍କାହାରକ ଅରୁଣ ଅଧର ।

ସନ୍ନିକଟ ହେବାର ବୁଦ୍ଧି କର ।

ସରୋଜିନୀ ବିରସଦର ହର ।୧୪।

ଶତକୋଟୀ ସମାନେ ମାର ବୀର।

ଶଶ ଶର କରୁଅଛି ପ୍ରହାର ।

ସରେ, ବିକୀ ହେଲା ଦାସୀ ଏଥର ।

ସଞ୍ଚରିବଟି ନିନ୍ଦା ବେଣୁ ଧର ।୧୫।

ଶତଦଳ ଦଳଇ ହିମକର

ସବିତାରୁଁ ନିନ୍ଦା ନିକି ଆନର ।

ସବୁ ଜଣାଇଲି ଥରେ ମାତର।

ଶମ୍ବୁ ବିଭୂତି ପରାୟେ ଆଦର ।୧୬।

ସଗୁଣ କି ମୁଁ ଅନୁଗତ ଧୀର।

ଶଶୀ ନିଶି ରସିଲା ପରିକର ।

ଷଟ୍‌ପଦରେ କି ସୁନାମ ଦୁସ୍ତର।

ସଙ୍ଗ କରଇ ପୁଣ କୂଟଜର । ୧୭ ।

ସଙ୍କେତ ଯେ ଗଉରୀ ତୀର୍ଥ ମୋର ।

ସକୃପାରେ ତହିଁକି ବିଜେକର ।

ସଖୀ ସେବ୍ୟା ପଦ୍ମାଦିଙ୍କ ବିଚାର।

ସଙ୍ଗ ସେବା ବ୍ୟାଜେ ହେବ ପ୍ରଚାର । ୧୮ ।

ସଦାଶିବ ସେବା ପୁଣ୍ୟ ପ୍ରଚାର।

ସନ୍ନିଧିକି ଲେଖ ଦେଲି ତୁମ୍ଭର ।

ସଂଭ୍ରମରେ ଦେଲି ଭାଷା ଉତ୍ତର

ସଦା ଦୋଷୀ ଦାସୀ ଦୋଷ ନଧର ।୧୯।

ଶଙ୍ଖାରି ଯେ ଏତେ ପଢି ଅଧୀର।

ସନ୍ନିପାତୀ ନୀର ସ୍ନେହ ପ୍ରକାର ।

ସଖାମୁଖ ଚାହିଁ କଲେ ଉତ୍ତର।

ସତ ଲେଖା ଏ ତାହା ଶ୍ରୀ ହସ୍ତର । ୨୦ ।

ସଖା ଶ୍ରୀଦାମ ଶୁଣି ବୋଲେ ଗିର।

ସବୁ ଭାଗ୍ୟକୁ ପ୍ରାପତ ତୁମର ।

ସନ୍ତାପ ସେ ରାମାର ବଳୀୟାର ।

ସଂହରଣେ ତୁମ୍ଭେ ରସସାଗର ।୨୧।

ସଜନୀରେ କୁହାଇଛି ଏ ଗିର।

ଶଶପରି ହୋଇବଟି ବିଚାର।

ଶ୍ରବଣକୁ ମୁଦଦ ଏ ଉତ୍ତର ।

ସରସରେ ଗୋବିନ୍ଦ ଜର ଜର । ୨୨।

ଶରଧାରେ ଏ ଛାନ୍ଦ ଘେନ ଧୀର ।

ସଞ୍ଚ ରଚନା ଏ ଅଭିମନ୍ୟୁର ।

ଷଣ୍ଢ-ଦଣ୍ଡନ ମୋ ଆଶା ମନ୍ଦିର ।

ସଙ୍କଟକୁ ଶକଟ ଭଞ୍ଜହର ।୨୩।

କର ବିଚାର ବୁଦ୍ଧିରେ କୋବିଦ ।

କ୍ରମେ କ୍ରମେ ପୁଷ୍ପ ଋତୁ ହଟିଲା ।

କାଳ ପରାୟେ ଗ୍ରୀଷମ ଘୋଟିଲା ।

କରନ୍ତି (ନି) ଶଙ୍କା ସକଳ ଲୋକ ।

କଲା ରସ ଉଣା ଯେଣୁ ଅଧିକା ।୧।

କରିଛି ରତାନ୍ତ-ନାୟିକା ରୀତି ।

କଳେବର ସ୍ୱେଦ ରଞ୍ଜନ ଅତି ।

କଲା ବ୍ୟଜନ ରଞ୍ଜନ ମନକୁ ।

କଟୁ ମଣେ ଚିତ୍ତ ମିତ୍ର-କରକୁ ।

କଳେବର ଖର କରେ ଜଳଇ

କିଞ୍ଚିତ ବାସେ (ସ) ସ୍ନେହ ନୁହଇ ।

କମନୀୟ ପୟୋଧରୁ ଖଣ୍ଡଇ ।୨।

କେବଳ ଦ୍ୱିଜଚକ୍ର ରୁଣ୍ଡଗଣ୍ଡ ।

କାନ୍ତ ରହିତ ହେଲା ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ।

କର୍ପୂର ଚନ୍ଦନକୁ ମନବଳେ ।

କମଳେ ରସି ରସେ ନ ରସିଲେ ।

କରାଏ (ଯେ) ଚାନ୍ଦନୀରେ ବିହାର ।

କରେ ମଲ୍ଲି ମୁଖେ ବିକଶିବାର । ୩ ।

କମଳେ ସ୍ୱାଧୀନଭର୍ତ୍ତୃକା ଶିରୀ ।

କୁମୁଦିନୀ ଦ୍ରୋହୀ-ନାୟିକା ସରି ।

କାନ୍ତାର୍ଥିନୀ ପରି ବିଟପୀବାର ।

କାନ୍ତିବନ୍ତ କାଳ ସୁନାରୀଙ୍କର ।

କାନନ ହୃଦ (ୟ) ବିଯୋଗୀପରି ।

କୃଶାନୁଜାତ ହୋଇବାରୁଁ କରି ।୪।

କିଙ୍କିଣୀ ପରା ଝିଙ୍କାରୀଙ୍କ ରଟ।

କୁରଙ୍ଗ ଧକେ ରସନା ପ୍ରକଟ

କରି ଆସୁଛି କାଳ ବିପରୀତ ।

କପୋତ ନାଦେ ହୁଂକୃତ ଉଦିତ ।

କୁଣ୍ଠିତ ପିକ (ର) ଋତ ଉଦିତ ।

କଞ୍ଜ ଚୁମ୍ବନେ ମଧୁପ ପ୍ରମତ୍ତ । ୫ ।

ଚ-

ଚିତ୍ର ଏପରି ଦେଖି ଭାଳି ଧୀରେ ।

ଚିଟାଉ ଗୋବିନ୍ଦ ପଢ଼ା ଉଭାରେ ।

ଚଞ୍ଚଳ ମାନସ ହେଲା ସନ୍ତତ ।

ଚନ୍ଦ୍ରାବଳୀ ଭାବେ ଦେବାରୁ ଚିତ୍ତ।

ଚେତନା ବୁଡ଼ି (ଣ) ଯାଏ ଲବକେ ।

ଚେତି ଭ୍ରମନ୍ତି ଭ୍ରମେ ବନଯାକେ ।୬।

ଚାରି ସଖାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଭ୍ରମୁ ଭଙ୍ଗ ।

ଚିତ୍ତଜ ଶରେ କମ୍ପୁଅଛି ଅଙ୍ଗ ।

ଚଳି ନ ପାରି ବଂଶୀତଟ ତଳେ।

ଚତୁରବର ଶ୍ରମେ ବିଜେକଲେ ।

ଚରିତ ଚିତ୍ତେ ହେଲା (ଯେ) ରାଧାର।

ଚମକିଲା ଛାତି ଥରକୁ ଥର ।୭।

ଚନ୍ଦ୍ରବଦନ ବିଚାରନ୍ତି ମନେ ।

ଚଞ୍ଚଳା ବଶ ହୋଇବ କେସନେ ।

ଚିନ୍ତାରେ ତା ଲାଗି ଯାଉ ଜୀବନ ।

ଚଡ଼କ ମୋ ଶିରେ ହେଉ ପତନ ।

ଚତୁର ଚକ୍ର ଶୁଣି (ଣ) ହସିବେ।

ଚମ୍ପାଙ୍ଗୀ ବଶ ନ କଲେ ଭାସିବେ ।୮।

ଚିତ୍ରଏ, ନାରୀ ବଶ ନୋହେ ଯହିଁ ।

ଚରାଚର ଭାରା ହରିଦି କେହି ।

ଚଉଦଲୋକ ଦୈତ୍ୟ ଭୋଗ ହେଉ ।

ଚକ୍ର ଧରି ମୁଁ ନ ମାରଇ ଆଉ ।

ଚତୁରମୁଖ ଜାଣିଲା (ଯେ) ଧ୍ୟାନେ ।

ଚକିତ ଗୋବିନ୍ଦ କାମ ଦହନେ । ୯ ।

ଗମୀକର ଗୋରୀ କିଶୋରୀ ଲାଗି ।

ଚଇତନ୍ୟ ଦମ୍ଭ ଯାଉଛି ଭାଙ୍ଗି ।

ଚେତାଇବି ମୁଁ ଚରିତ ପୂର୍ବର ।

ଚରଣେ ଖଟିରେ ଚତୁରୀବାର ।

ଚପଳେ (ଣ) ବିଧି ବିଚାର ଏତେ ।

ଚଡ଼ାଇ ଚଢ଼ି ଅଇଲେ ତୁରିତେ । ୧୦ ।

ଟ-

ଟେକ ଚରଣ ତଳେ ପଡ଼ି ବିହି ।

ଟିକିକେ ଉଠି କହେ ହଟି ରହି ।

ଟଙ୍କଧର ପାଦେ କିଙ୍କର ଯାର ।

ଟାଳିବ କେ ଆଜ୍ଞା ସଂସାରେ ତାର ।

ଟଳି (ଅ)ଛି କାହିଁ ପାଇଁ ହରଷ ।

ଟେକି ଆନନ ସେ ବିଷୟ ଭାଷ। ୧୧ ।

ଟାହିରେ ପଚାର କି ପ୍ରଜାପତି ।

ଟଙ୍କେ ବିଦାରୁଛି ମଦନ ଛାତି ।

ଟାଣୁଛି କର୍ଣ୍ଣଯାଏ ଶରାସନ ।

ଟାଳି ଦେଉଛି ମୋ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଗୁମାନ ।

ଟାଣ କି ଅଛି (ଯେ) କହନ୍ତି ହରି ।

ଟୋପ ରାଧା, ମୋ ମନ ମତ୍ତକାରୀ । ୧ ୨ ।

ଟାପରା ଯୋଗ୍ୟ କେ, କହିଲେ ବିହି ।

ଟାକି ରହିଛି ତୋ ଆଜ୍ଞାକୁ ମୁହିଁ ।

ଟେକାଇବ ତୁମ୍ଭେ ରସିକ ଛତି ।

ଟଙ୍କାରିବ କି ଗୁଣ ରତିପତି ।

ଟିକାଏ ଦ (ଇ) ନ୍ୟ ହୁଏ ବଟକୁ ।

ଟାଣ ମୋହନ ବଂଶୀ ପାଇବାକୁ ।୧୩।

ଟୋକୀ କେ ଗୋପେ ରହିବେ ତା ଶୁଣି।

ଟାଉ ଟାଉ ହେବେ ସୁର-ରମଣୀ।

ଟଳ ଟଳ ହେବ ମେରୁ ଭୂଧର।

ଟିକି ଦିନୁ କିଣା ହେବେ ତୁମର ।

ଟହକ ହାସୀ କିଶୋରୀ (କ) ମନ ।

ଟିବ ପରି ରସେ ବୁଡ଼ିବ ଘେନ ।୧୪।

ଟୋପିଏ ରୋଚନା ଘେନ କପାଳେ ।

ଟିକା ଦେଖି ମୋହ ହେବେ ଅଖିଳେ।

ଟିକି ଟିକି ହେବ ଯୁବତୀ ଛାତି ।

ଟାଙ୍ଗଣା ସେ ସୁନାକୁ ତୁମ୍ଭ ପ୍ରୀତି ।

ଟମକ ବଜା (ଇ) ପ୍ରେମ ରଚିବେ।

ଟପ ଟପ ଭାଷା କେତେ ସହିବେ। ୧୫ ।

ତ-

ତା ଶୁଣି ଗୋବିନ୍ଦ ଆତୁର ହେଲେ ।

ତୁରିତେ ବଟକୁ ପ୍ରାର୍ଥନା କଲେ ।

ତତକ୍ଷଣେ ବଂଶୀ କରେ ପ୍ରବେଶ ।

ତା ଦେଖ୍ ଗୋବିନ୍ଦ ବଡ଼ ହରଷ ।

ତହିଁର ତତ୍ତ୍ୱ (ଯେ) ବ୍ରହ୍ମା କହିଲେ ।

ତନ୍ତ୍ର ମନ୍ତ୍ର ଯନ୍ତ୍ର ଚେତାଇ ଦେଲେ ।୧୬।

ତ୍ରିଲୋକ୍ୟ-ମୋହନ ଚରଣ ନମି।

ତତକ୍ଷଣେ ବିହି ସ୍ୱପୁରେ ଗମି।

ତହୁଁ ଗୋବିନ୍ଦ ହରଷେ ବିରସେ।

ତପନଜାତୀରେ କଦମ୍ବ ପାଶେ ।

ତୈ (ତ୍ରଇ) ଲୋକ୍ୟନାଥ ବିଜୟ କଲେ।

ତରୁମାନଙ୍କୁ ବିଭ୍ରମେ ବୋଇଲେ ।୧୭।

ତୁମ୍ଭେ କି ଜାଣ ବୃଷଭାନୁ ସୁତା।

ତିନିଭୁବନେ ଯେ ବରବନିତା ।

ତାହାକୁ ମୋତେ ବେଗେ ଆଣିଦିଅ ।

ତରସ୍ତ କାମଦେବର ରୁହାଅ ।

ତା (ହା) ପଦ ହୃଦେ ପଦକ କରି ।

ତରିବି କାମ-ପ୍ରେତ ଭୟ ବାରି । ୧୮ ।

ତପନୀୟ ଗୋରୀ ବରନ ଜାଣି ।

ତଳ ପତନ ପକ୍ୱ ପତ୍ର ଆଣି ।

ତୀର୍ଥପାବନ ସ୍ୱଉରେ ଲଦନ୍ତି ।

ତଦାକାର-ଭାବ କ୍ଷଣେ ଭଜନ୍ତି ।

ତ (ତ) କ୍ଷଣେ ଚେତି ବୋଲନ୍ତି ଆହା ।

ତରୁଣୀ ତିଳକ ନୋହିଲା ସାହା । ୧୯ ।

ତୁଳା-ଅଙ୍ଗୀ ଅଙ୍ଗୀକାର ନକଲା ।

ତୁଚ୍ଛଜୀବ କାହିଁ ପାଇଁ ରହିଲା ।

ତା ସଙ୍ଗ ସ୍ୱର୍ଗ ଅପବର୍ଗ ସୀମା ।

ତିନି ପୁରସାର ସୁଖ ପ୍ରତିମା

ତପସ୍ୟା (କି) ପୂର୍ବେ ନାହିଁ ମୋହର ।

ତା ଚରଣେ ହେବି କେହି କିଙ୍କର ।୨୦।

ପ-

ପରମ ପବିତ୍ର ନାମ ଉଚ୍ଚାରି ।

ପାପୀ ପରାଣ ଯା ଯା ବେଗ କରି।

ପାଇବୁ ରସିକ ମୁଖେ ପ୍ରଶଂସା ।

ପରଲୋକେ ନ ପାଇବୁ ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା ।

ପ୍ରମଦାଶିର (ର) ମୁକୁଟମଣି ।

ପ୍ରାଣର ପ୍ରାଣ କି ସେ ସୁଲକ୍ଷଣୀ ।୨୧।

ପରମଦାରଣ ମଦନ କାଣ୍ଡେ ।

ପିଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ କଲା ଉଦ୍ଦଣ୍ଡେ ।

ପବି ପତନ ହେଉନାହିଁ ମୁଣ୍ଡେ ।

ପ୍ରିୟ ତ୍ରାହି ତ୍ରାହି ଉଚ୍ଚାରି ତୁଣ୍ଡେ ।

ପତିତ ତ୍ରାଣ (ତାରଣ) ଏମନ୍ତ କହି ।

ପଡିଲେ କ୍ଷଣେ କ୍ଷଣେ ମୋହ ଯାଇ।୨୨ ।

ପବନ ଲାଗି ପାଇଲେ ଚେତନା ।

ପୁଣି ବୋଲନ୍ତି ହା ହାରେ ନୂତନା।

ପରଚେ ହୋଇ ନ ପାରିଲି ତୋତେ।

ପ୍ରଭୁପଣ ବନ୍ଧୁ କରନ୍ତୁ କେତେ।

ପାରଖି ନୋହିଲୁ ମୋ(ର) ସେବାକୁ।

ପାପୀ ପାଇବି କାହିଁ କୃତାର୍ଥକୁ ।୨୩।

ପାଞ୍ଚୁଥାଇ ଧନ ଭେଟିବି ଯେବେ ।

ପରିଜନପଣ କରିବି ତେବେ ।

ପାଦେ ଯାବକ ଲେଖି ମନାଇବି ।

ପିକଭାଷୀକି ମୁଁ ଏହା ଭାଷିବି ।

ପରମ ଗୁଣଗ୍ରାହୀ ତୁ (ହି) ପରା ।

ପାଖେ ରଖ କରି ସେବକ ଧୀରା । ୨୪ ।

ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଭାବନା ଏପରି ।

ପାରିବ କେ କହି ଶରୀର ଧରି।

ପରସନ୍ନେ ଘେନି ସୁଜନ ଜନେ ।

ପୁରୁଷ ଶେଖର ଭାବ ଭାବନେ ।

ପତିତ (ମୁଁ) ଅଭିମନ୍ୟୁ ବିରସ ।

ପଞ୍ଚ ବର୍ଗାଦିରେ ଏ ଛାନ୍ଦ ଶେଷ । ୨୫ ।

ନ ଦେଖିବ ଯମଭୟ ସ୍ୱପନେ।

ନବୀନା ଗୋପକୁମାରୀ

ସୁକୁମାରୀମାନେ ମିଳିଭାଳି

ଦିନେ । ସେ ନାଗରୀ ।

ନତ-ବ୍ରତକୁ ଆଚରଣ କଲେ।

ନଦୀ ଜଳେ ସ୍ନାନ କରି ନିର୍ମଳେ ।

ନିତି ହର ଉମା ପୂଜି ସେ କାର୍ତ୍ତିକ

ମାଘ ମାଧବ ସାରିଲେ। ନାଗରୀ ।୧।

ନନ୍ଦନନ୍ଦନ ପତି ହେବା କାମନା

ସବୁରି ଅଛଇ ବିଶେଷ ।

ନଜାଣଇ କେହି କାହା ମାନସ ।

ନିଷ୍ଠାବ୍ରତ ଶେଷଦିନେ ସର୍ବେହେଲେ

କାଳିନ୍ଦୀ ତୀରେ ପ୍ରବେଶ । ସେ ନାଗରୀ ।

ନଦୀତୀରେ ପୂଜା ଦ୍ରବ୍ୟ ରଖିଲେ ।

ନିଜ ବସନ ବିବସନ ହେଲେ ।

ନାନା କଉତୁକ ହାସରସ ରଙ୍ଗେ

ଜଳରେ ଯାଇଁ ପଶିଲେ। ସେ ନୂତନା ।୨।

ନିରେଖି ଜଳକୁ କେ ବୋଲେ

କାଳିମା କୃଷ୍ଣ ଅଙ୍ଗ ପରା ଦିଶଇ ।

ନଳିନରେ ହୃଦ ଦେଖ ଶୋହଇ ।

ନେତ୍ର ଇନ୍ଦୀବର, କୋକନଦ ପଦ,

ନଖ କହ୍ଲାର ଅଟଇ ଗୋ ନୂତନା ।

ନୀଳ-ଭୂଭଙ୍ଗୀ-ଭଙ୍ଗ ଶୋଭା ଦିଶେ ।

ନ ପୁଣି ଗୋ ହୋଇଥାଇ ଏହି ସେ ।

ନୟନ ଠାରିଲା ପରାୟେ ଶଫରୀ-ଛଟକ

ମନକୁ ଆସେ । ଗୋ ନୂତନା ।୩।

ନିର୍ମଳ କୁଟିଳ ମିଶାମିଶି ହୃଦ

ଗଭୀର ଅଟଇ ଅପାର ।

ନିଶ୍ଚେ ରସାମୃତ ରୂପେ ବିଚାର।

ନୋହିଲେ ପଦ୍ମିନୀ କୁମୁଦିନୀ

ପ୍ରିୟ କାହିଁ ପାଇଁକି ହେବାର । ଗୋ ନୂତନା ।

ନୋହେ ଏମନ୍ତ କେ କହେ ତହିଁରେ।

ନନ୍ଦନନ୍ଦନ ନାଗ ଦଳନରେ ।

ନାଗର ଚରଣ ସ୍ପରିବା ପାଇଣ

ସେହି ଆଚରଣ କରେ। ଗୋ ନୂତନା।୪।

ନ ପାଇବ ଅଙ୍ଗଦାହ ତାନ ଏଥି

ମଜ୍ଜନ ହୁଅ କେ କହିଲା।

ନେଇ ପଦ୍ମ କେ କାହା କୁଚେ ଦେଲା।

ନର୍ମ ମର୍ମଭାବେ ତନ୍ମୟ ହେବାରୁ

କୃଷ୍ଣଙ୍କର ପ୍ରତେ ହେଲା । ସେ ନୂତନା ।

ନହସିଲା ପରା ହୋଇ ହସିଲା।

ନାସା ବସଣୀ ନୃତ୍ୟ ଆରମ୍ଭିଲା

ନିର୍ହେତୁ ପୁଲକ ଗାତ୍ରରେ ଦିଶିଲା

ଚେତି ଲାଜ ପାଇଗଲା । ସେ ନୂତନା।୫।

ନାହିଁ ହେବ ବୁଦ୍ଧି ଜ୍ଞାନ ଏହି ରୂପେ

କ୍ରୀଡ଼ନ୍ତି, ସର୍ବ ଗୋପବଳୀ ।

ନିଷ୍ଠା ତାଙ୍କର ଜାଣି ବନମାଳୀ।

ନଭସ୍ୱତେ ଆଜ୍ଞା ଦେଇ ଲାଟ ଆଣି

କଦମ୍ବରେ କଲେ ଦୋଳି । ସେ ନାଗରି।

ନାରୀ ସାରି କ୍ରୀଡ଼ା ଜଳୁଁ ବାହାର।

ନ ଦେଖିଲେ କୂଳେ ଥିଲା ଅମ୍ବର।

ନେଲାକେ ବୋଲି ଚଉଦିଗେ ଚାହାନ୍ତେ

ଦେଖିଲେ ଘନସୁନ୍ଦର। ସେ ନୂତନା।୬।

ନବୀନା ଜଳରେ ପଶିଲେ ସତ୍ୱରେ

ଲଜ୍ଜାରେ ହୋଇ ଜରଜର।

ନିଜ ଗଣ୍ଡେ ଚିବୁକ ଦେଇ କର।

ନିସ୍ତବଦ ହୋଇ କ୍ଷଣେ ବିଚାରନ୍ତି

କାହିଁଥିଲା ଲାଟ-ଚୋର । ଗୋ ନୂତନା।

ନ ଆସଇ ତ ଦିନେ ଏ ବନକୁ ।

ନ କଲା କି ହରବର ଆମ୍ଭଙ୍କୁ।

ନାଶହେଲାଠାରୁ ଲାଜତ ବଳିଲା

କେହି ବୋଧିବା ତାହାକୁ । ଗୋ ନୂତନ।୭।

ନକର ବିଚାର ହର ପୂଜିବାର ବର ଏଟି,

କହେ କେ ତହିଁ ।

ନେବା ବସନ ନାନାମତେ କହି ।

ନ ଦେଲେ ଲାଜରେ ମଲାଇଁ

କେ କହେ ଗତି ଆଉ ଦିଶୁନାହିଁ । ଗୋ ନୂତନା ।

ନତି ବଚନେ କିଗୋ ପ୍ରବୋଧିବା ।

ନାନା ତର୍ଜ୍ଜନା ଭର୍ତ୍ସନା କରିବା ।

ନୋହିଲେ ଲାଞ୍ଚଦେବା ବୋଲି ଭଣ୍ଡିବା

ଦେବା ନଦେବା ଜାଣିବା। ଗୋ ନୂତନା ।୮ ।

ନାନାମତେ ଭାଳି ବାଳୀ କେ

କହଇ ଆହେ ଘନଶ୍ୟାମ ସୁନ୍ଦର ।

ନବ ପଲ୍ଲବ ଚରଣେ ତୁମ୍ଭର ।

ନୂତନାମାନେ ଶରଣ ହେଲୁ

ବାସ ଅନୁଗ୍ରହେ ଦତ୍ତକର । ହେ ନାଗର ।

ନତି କରୁଛୁ ଆମେ ପୁଣି ପୁଣି ।

ନାଶ ନକର ଲାଜ ବେନୁପାଣି ।

ନିର୍ଦ୍ଦୟ ପରାୟେ କାହିଁକି ହେଉଛ

ଆମ୍ଭର କଥା ନଶୁଣି । ହେ ନାଗର ।୯।